‘Burgerparticipatie’: dat was zo’n woord waar ‘links’ en ‘rechts’ wel mee uit de voeten kon. Want de eerste interpreteerde het dat ‘het volk’ eindelijk serieus werd genomen en volwaardig meedraaide. Maar ‘rechts’ dacht er vast al iets anders bij, en heeft dat ook gewonnen: weer twee jaar later werd die leidinggevende onverwacht vervangen door een managers-type want er moest bezuinigd worden en ‘efficiënt’ gewerkt worden. Weer een jaar later kreeg ik het bericht van overplaatsing: er zou ‘satelliet-beheer’ komen. Één keer in de week zou er een beheerder een dagdeel komen invliegen voor lopende zaken en voor de rest moesten de burgers het maar zelf uitzoeken…
Zoals nu de overheid ook geen beleid uitzet op alles rondom Corona en een beetje van veraf en boven alles uit denkt de boel te kunnen besturen en regelen, afhankelijk van wat er in de samenleving speelt. Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat Nederland een premier had, en zo meteen dreigend weer heeft, die zich erop laat voorstaan dat hij geen visie heeft en niet wil nadenken waar alle onrust in de samenleving vandaan komt. We doen niet aan lange termijn planning, we denken niet na hoe we vinden dat de samenleving eruit kan zien en hoe we met elkaar omgaan. Dus de gezondheidszorg is in tien jaar tijd al volkomen uitgehold, evenals het onderwijs, de opvang van kinderen; in feite alles wat geen direct geld oplevert en alleen maar geld kost…
Elke vorm van participatie, daar waar mensen met elkaar iets doen, vraagt iets van een visie, een begeleiding. Een koor heeft een dirigent nodig, een school een Onderwijsraad, een theaterstuk een regisseur, enzovoort. En dat gold dus ook voor dat kleine wijkcentrumpje: iemand moet verbinden bij naderende conflicten, een koers uitzetten, de vinger aan de pols houden voor wat er leeft en dat kostte indertijd dus 19 uur beheer per week, in de vorm van mijn persoontje…
Ik liep er afgelopen weekend, na er meer dan een jaar niet geweest te zijn: er is niks meer van over. Wat de ontmoetingsruimte was, is nu een kale zaal, alweer wit neutraal gesaust, alle meubilair, het biljart en de bar verdwenen, er is helemaal niks meer. Ik kreeg wat heimwee naar die vijf jaar dat ik er beheerder was. We organiseerden dansen, samen eten, voetbal kijken, een gymclub, een fitnessruimte, een ruilkast met spulletjes, een vrije boekenkast, een Kerst-Inn, wekelijks wandelen vanuit het wijkcentrum, kunnen mediteren, een rommelmarkt… Alles wég.
Ja, alles is vergankelijk. Maar sommige dingen kunnen wél blijven gedijen, als je het geheel blijft voeden en water blijft geven. Mensen willen opbloeien en groeien met elkaar. We willen geen fabriek zijn, met daarin arbeiders die op productie worden afgerekend, een ieder de slaaf van een ander en niemand persoonlijk meer verantwoordelijk, want er is ‘Het Systeem’ waaraan we zijn onderworpen. Wij willen een tuin zijn met elkaar, met daarin vele bloeiwijzen. Zoals in dat liedje van John Denver: Inch by inch, row by row, I’m gonna make this garden grow…
Het laatste bericht over De Grondel in de Gelderlander:
https://www.gelderlander.nl/nijmegen-e-o/ontmoetingscentrum-de-grondel-in-wijk-zwanenveld-moet-dicht-gebruikers-treuren-om-het-besluit~abb779e4/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
