Wat kan ik erover zeggen? Het was ronduit fantastisch op Terschelling. Alleen maar zon, behoudens een heel klein regenbuitje op een dag en een tropische hoosbui midden in de nacht. O, ik moest wel wennen aan de fragiliteit van een tent naast mijn boshuisje en dacht: zou deze het houden, gaat het niet lekken? En dit terwijl ik dat nog nóóit eerder gedacht heb, tijdens stormen en hele dagen regen, die ik al kamperend allemaal doorstaan heb. Alles blijkt een kwestie van perspectief…
Het was rustig op Oerol, en twee voorstellingen die ik geboekt had, gingen niet door wegens COVID, notabene van twee favoriete groepen, die mijn Oerolvirus hadden aangewakkerd: ik zag ze staan in de programmering en dacht: als die er zijn, dan wil ik ook gaan. Jammer, vooral als je na dat enige regenbuitje op de fiets bij de locatie midden in de duinen aankomt, de zon net weer doorbrak en er dan een papiertje hangt dat ze het zelf ook heel erg vinden, dat het niet door kan gaan.
Maar uiteindelijk maakte het voor de totaalbeleving niet uit: nog nooit op Terschelling geweest met almaar zon en nauwelijks wind: heel uitzonderlijk. De vele vogelgeluiden aan de waddenkant en in het frisgroene gras aan de rand van de dorpen. Héérlijk om de zee weer te zien, de weidsheid van het strand, de steeds verkleurende luchten bij zonsondergang, de eenzaamheid achter Oosterend, met de grillige parapluduinen tot bij het strand én als troostprijs, zag ik een zeehondje van heel dichtbij.
Ik ga een filmpje proberen toe te voegen, wel schots en scheef in beeld, maar ach… dit is voor mij een sterkere herinnering dan woorden.
