En toen werd ik toch geïnfecteerd door het Oerol-virus, de incubatietijd was twee weken ofzo. Ik ga! En dit keer is alles anders dan ik gewoon ben. Dat is bijna een avontuur voor het gewoontedier dat ik ben. Ik ga een week. (In plaats van 12 dagen). Ik kom pas bijna in het midden van het festival aan. (In plaats van enige dagen ervoor.) Ik ga naar een ander camping (Niet op de natuurcamping van Staatsbosbeheer bij Lies, maar die meer oostelijk ligt, in het duinlandschap). Ik heb de fiets gereserveerd bij een ander fietsverhuurbedrijf. (Want ‘de mijne’ had geen damesfiets meer). Volgende week om deze tijd, dan ben ik er!
Er is ook van alles anders op het festival zelf. Géén papieren Oerol-dagkrant meer, maar digitaal. Vind ik kwaliteitsverlies van het festival zelf: de verbeelding dat het hele eiland één grote eigen werkelijkheid is, vol theater, muziek, kunstinstallaties, onverwachte optredens, waar je dus ook in de supermarkt je krantje kunt ophalen, (als het al niet door mensen op de camping bezorgd wordt, in stapels) vervalt. Iedereen straks bezig op de eigen telefoon. Ook de kaartjes zijn alleen online te bestellen en zijn dus ook digitaal. Alleen het festivalbandje bestaat nog uit materie (ooit een kwaliteitsverlies tegenover het papieren paspoort dat je kreeg, alwaar je ook stempels kon laten zetten, als je ergens was.)
Dus voor mij wordt dat nog een uitdaging. Ik bezit immers geen mobiele telefoon. Met iPad was alles snel geregeld, hier binnen bij de open terrasdeuren waar het regent en het bos begint te geuren. Mijn programma van dag tot dag was eenvoudig samen te stellen. Ook omdat het programma schraal is, er niet zoveel te kiezen was en er ook veel minder te doen is. Er is bijvoorbeeld geen straattheater geprogrammeerd (kan opnieuw een dreigend kwaliteitsverlies betekenen; hopelijk heeft het met Corona te maken, dat dit niet meer te boeken en te regelen was, het betreft vaak internationale straatacts.) Enigszins noodgedwongen, moet ik nu van te voren al een strak programma maken, alles op papier uitschrijven en wat daar dan bij hoort, daar dan screenshots van maken en maar zien.(Letterlijk).
Het wordt ook gewoon weer fietsen tegen de harde wind. Geen electriek, waar ik nu zo erg aan gewend ben: alleen al dit vooruitzicht leverde twijfel bij me op, of ik wel gáán wilde… ja, dat getuigt van vergaande luiheid, ik weet het. Alle elektrische fietsen waren al verhuurd, anders had ik daar wel de meerprijs voor over gehad. Dus ik bouw mezelf om, naar stand ‘sportief’ - ahum - en ‘primitief’ (tegenover de luxe van mijn boshuisje, met warme douche en warmte en een zacht bed bij de hand). Als mijn IPad uitvalt, ben ik alsnog onthand, omdat de toegangskaarten dan niet te zien zijn en ook de ooit papieren fietskaart waar alles is, is dan niet te raadplegen.
Maar wat heb ik er nu veel zin in! De zee, dansen op muziek, luisteren en kijken… Eenmaal weer aangestoken, kan ik me niet meer voorstellen, dat ik enkele dagen geleden nog zo lauw was. Wat gek, dat mij nu dat liedje van George Harrison invalt: ‘Remember, now, be here now’. Ik geloof dat regen die zacht tikt in het dichte groene bladerdek en met plonsjes de waterbak instroomt en die doet overlopen, hier ook wat mee te maken heeft. Nu ik dit hier typ, weet ik niet hoe en waarom.
