Ik heb Murano bezocht en nu door de ogen van Tracy Chapelier die The Glassmaker schreef, die ik hier gelezen heb. Haar hoofdrolspeler is een jonge vrouw die door de eeuwen heen langzaam ouder wordt, terwijl de tijden in de wereld buiten de lagune veel sneller gaan. Zij komt uit een familie van glasblazers, zoals het merendeel heel vroeger op Murano. Om bij zichzelf te komen en rust en ruimte te ervaren gaat zij altijd naar de rand van het eiland om over de lagune te kijken. En dat heb ik ook gedaan.
Ik zocht ook naar de resten van die vele fabriekjes die er eeuwenlang waren en vond ook nog wel wat schoorsteenpijpen en kon zien waar oude werkplaatsen omgebouwd zijn tot woningen. Ik vond een fabriekje die ook open was voor publiek. Ik kan mij nu beter voorstellen hoe ook Murano, net als Venetië, een wereld op zich is en dat mensen daar woonden en helemaal nooit ergens anders kwamen.
En toen kwam ik in een parallelle straat aan die rand van Murano, waar nu nieuwe huizen staan, wie weet was dit vroeger een beetje de wildernis vol groen waar Orsola Rossa graag met haar geliefde afsprak, de vrouw die uitgroeit tot de beste in het maken van glazen kralen, in het atelier van een vrouw die daar ook in de lijn van haar familie, glasblazer is. Uit de radio kwam het nummer van Bob Dylan
I shall be released, zij neuriede mee. Zij kende het boek niet, maar het kon ook zijn dat zij mij eigenlijk niet begreep en niet zo goed Engels sprak, als haar geschreven ‘declaratie’ deed vermoeden. Ik kocht er één heel simpele glazen kraal met de kleuren van de lagune.
Aan de andere kant van het eiland zie je Venetië liggen, met daartussen het eiland van de doden, San Michel. Tijdens dat lange leven van Orsola is het voornamelijk een hele prijzige onderneming om je naar Venetië te laten roeien.
