Ik fietste van mijn stadshuis eerst naar Batenburg, door Brabantse gemengde landbouwgronden; geel koren, groene weilanden, bomenrijen. Daarna via Bergharen-Ewijk-Zetten door de Betuwe en toen over de dijk langs de Nederrijn via Driel, toen door natuurgebied Meinerswijk onder Arnhem en dan weer mijn vertrouwde weg door het Sonsbeekpark de bossen in, naar Hoenderloo. In totaal meer dan 81 kilometer op een warme dag met voortdurend een heerlijk briesje. Wat is Nederland zo mooi en wijds, met zoveel verschillende landschappen op een klein oppervlakte.
Het werk van Ingrid Geerdink in het sfeervolle protestantse oude Victorkerkje kreeg in deze context weer heel andere accenten. Hoe zo’n oude afgebladderde muur mee gaat spreken.
Of een soort van dialoog tussen Kiem en Kandalaar.
Of de grote nachtmot tegen de oude balken van het plafond.
Helemaal onverwacht kocht ik een klein werkje uit de serie Randschap. Achteraf helemaal leuk omdat ik ooit een inleiding op de toenmalige tentoonstelling heb gegeven. Ik vroeg mij af wáár in mijn overvolle boshuisje het tot haar recht kon komen, maar het vond meteen als vanzelfsprekend haar plekje: Op de vensterbank tegen het raam, zodat ik er vanaf mijn boekenkasttafeltje, al lezend het in mijn ooghoek heb, met het uitzicht van alle bomen als achtergrond. Héél erg Randschap.
Buitengekomen was het warm, na de koelte in het kerkje. Het was al later op de middag. Eerst maar eens wat eten aan de oever van de Maas, als versterker voor de fietstocht die nog komen ging.
O! Het was allemaal zo prachtig. Heerlijk om zo vrij als een vogeltje door het landschap te glijden.
Thuisgekomen at ik in het donker en in de stilte van het bos, op de grond tussen de openstaande terrasdeuren, met mijn handen de kruidige rijst uit een palmblad. Ik kon mij geen fijnere sensatie wensen.
