vrijdag 27 juni 2025

Waar kan je wonen?


 Laatste beeld Venetië op de laatste avond. Op het strand dacht ik: Wat hou ik toch oprecht van deze plaats. De ijscoman is geboren in Venetië, maar hij is op vijfjarige leeftijd met zijn ouders naar het Lido verhuisd. Hij woont aan de kant van de lagune. Het schoot door mij heen dat hij en Paolo van de camping leeftijdsgenoten van mij zijn. Als ik hier was geboren, waren het wellicht klasgenoten ofzo van mij geweest en had ik ze vast leuk gevonden. Of klierige jongens, dat kan ook. Gek, ik heb hen ouder zien worden, maar zij mij ook: die vrouw die al vijftien jaar bijna elk jaar een aantal weken er was. Ik ben van plan om in September terug te komen, wellicht voor het laatst.


Laatste blik vanaf de boot. Ik zie de contouren van de kade van Lido steeds kleiner worden en Venetië dichterbij. Door het Guidecca kanaal met de boot van 8.20 naar Troncetto. 


Aan de Italiaanse kant van de Alpen was het 38 graden, de soort hitte die ik mij van Afrika herinner, zelfs in de schaduw nog warm. Druiven en pijnbomen en váák een kerkje of kloostertje of kasteeltje alleen op een rots. Zou ik zo kunnen wonen? Vast wel, als er ook een weg naar beneden te bewandelen is, naar een dal en andere mensen.


Heel even waren er besneeuwde bergtoppen te zien. En toen bij het station in Innsbruck ook zwervers die daar sliepen. Ik dacht: hier zou ik helemaal -nooit -niet kunnen wonen, geheel omringd door bergen. Nergens een vrij uitzicht, ik zou daar depressief van worden. Tja, bergbeklimmen dan of veel skiën voor een gevoel van vrijheid… maar nee, dit zit niet in míj́n aard. Hoeveel genetisch materiaal in mij zorgt ervoor dat ik mij thuis voel bij de zee, ruimte om mij heen, water? Het weer sloeg om, regen en mistbanken en het werd 16 graden. Maar vlak tevoren wel leuk, die snelweg via de Brennerpas, die halverwege de berg is geplakt, dwars door tunnels en onder of boven je de trein te zien rijden, riviertjes die kronkelen, enkele watervallen, houtschuren in de vlakte, een vrachtwagen geheel schuin op een alpenweide en je dan niet snapt hoe die daar is gekomen en niet omvalt.


En toen was ik rond 6.30 weer in mijn stadshuis. De hele was uit de koffer is alweer gedaan. Ik hoor nú voor het eerst weer mussen tjilpen, het is 17.14. In de bamboe. Het was de hele dag helemaal stil. Ik heb het eksternest uit de bamboe verwijderd. Ingenieus gemaakt met takken en aarde. Ik hoop dat de mussen aan elkaar door vertellen dat de kust weer veilig is. 
Iedereen en alles op zoek naar bewoning.