Het is de afgelopen week zo'n weer geweest waar ik helemaal niks meer wil. Behalve genieten van de zon, het water, de lange zomeravond. Je zou kunnen zeggen: wie niks meer wil, is zomaar gelukkig. Of: is juist doodongelukkig. Beide kunnen even waar zijn. Mijn niks-meer-willen-en-hoeven, betekent in den gronde dat er al sprake is van een paradijselijke toestand. Dat geldt voor iedereen op dit begenadigd deel van de aardbol.Ik wil geen huis, want ik woon in een huis, ik zoek geen eten of drinken, want zoals in luilekkerland komt het zó naar me toe, ik hoef alleen maar een winkel in te gaan om mijn koelkast te vullen, ik zoek geen inspiratie of geestelijk voedsel, want ook dat is er in een oogwenk ALLEMAAL: boeken, tv, muziek, ... etc. Dit besef zorgt er voor het eerst voor, dat ik me niet met vakantieplannen kan bezig houden. Wat zoek ik op dit moment ergens anders?
Toch duurt deze toestand net zo lang als dat het mooi weer is, voor mij.Dat is dus nog een hele week volgens het weerbericht. Dus ook mijn paradijs is maar een broze toestand. Voorlopig zet ik dit blog stil. Het is veel te warm om binnen een computer op te zoeken. Ik ga leven in vertraagde tijd, waarin alles vervuld is. STIL...
