Het is voor bijna niemand, vrees ik, nog voor te stellen: maar voor mij is een mobieltje zoiets als een hete aardappel die je plotsklaps in je hand geschoven krijgt. Mijn enige substantiële ervaring met een mobiel dateert van vorig jaar, toen een vriendin graag wilde dat ik bereikbaar was, voor wat ruggespraak omtrent een penibele situatie op haar werk.
Dus al fietsend in de duinen ven Terschelling werd ik door haar gebeld, de fiets in de berm gegooid en lang getelefoneerd met de zeemeeuwen die boven mij vlogen en het ruizen van de branding op de achtergrond. Een fijn geluid, maar niet zo fijn was, dat ik de rest van de dagen elke nacht wakker werd in de stilte van mijn tent bij het bos, van het piepen van het mobieltje. Zelfs toen ik het gewikkeld had in kleding en wat dies meer zij, bleef ik het horen.
Het bleek het signaal van een bijna lege accu te zijn. Maar een accu vullen op een natuurcamping zonder electriciteit en een eiland vol andere mobielgebruikers die ook allemaal overal hun accu wilden bijladen, ik voelde me bijna slaaf van een hongerende, smekende mobiel die mij verder niet meer van nut zou zijn. Bah, mobieltjes, ik word er niet gelukkig van: onruststokers, dat zijn het.
Maar ja, nu is het toch weer even noodzakelijk om er eentje bij de hand te hebben, wegens bereikbaar in noodgevallen, dus ik heb hetzelfde mobieltje weer naar de hele vriendelijke Turkse eigenaar van het rommelwinkeltje in de buurt gebracht. De in mijn ogen dode mobiel begon plotseling weer licht te geven en stemmen voort te brengen: ik blijf het ongelofelijk vinden dat zo'n apparaatje in je tas ineens de wereld binnen gehoorbereik brengt.
Bereikbaarheid, wat is dat? Ik ga er zelf prat op, dat een afspraak die je met mij maakt, op die hoek, in dat café, in het halletje van...etc. altijd wordt nagekomen. Gewoon: een mens, een mens, een woord een woord, een belofte is een belofte. Verspil geen loze woorden, want dat ontkracht de betekenis ervan. Als ik dan niet kom opdagen, reken maar dat er dan écht Iets is gebeurd. En ja, dan is een mobieltje toch handig, vandaar nu mijn weer levend mobieltje met een beltegoed dat geldig is tot Januari 2011.
Zou het me gaan smaken, die hete aardappel? ... Ik ben benieuwd.
Dus al fietsend in de duinen ven Terschelling werd ik door haar gebeld, de fiets in de berm gegooid en lang getelefoneerd met de zeemeeuwen die boven mij vlogen en het ruizen van de branding op de achtergrond. Een fijn geluid, maar niet zo fijn was, dat ik de rest van de dagen elke nacht wakker werd in de stilte van mijn tent bij het bos, van het piepen van het mobieltje. Zelfs toen ik het gewikkeld had in kleding en wat dies meer zij, bleef ik het horen.
Het bleek het signaal van een bijna lege accu te zijn. Maar een accu vullen op een natuurcamping zonder electriciteit en een eiland vol andere mobielgebruikers die ook allemaal overal hun accu wilden bijladen, ik voelde me bijna slaaf van een hongerende, smekende mobiel die mij verder niet meer van nut zou zijn. Bah, mobieltjes, ik word er niet gelukkig van: onruststokers, dat zijn het.
Maar ja, nu is het toch weer even noodzakelijk om er eentje bij de hand te hebben, wegens bereikbaar in noodgevallen, dus ik heb hetzelfde mobieltje weer naar de hele vriendelijke Turkse eigenaar van het rommelwinkeltje in de buurt gebracht. De in mijn ogen dode mobiel begon plotseling weer licht te geven en stemmen voort te brengen: ik blijf het ongelofelijk vinden dat zo'n apparaatje in je tas ineens de wereld binnen gehoorbereik brengt.
Bereikbaarheid, wat is dat? Ik ga er zelf prat op, dat een afspraak die je met mij maakt, op die hoek, in dat café, in het halletje van...etc. altijd wordt nagekomen. Gewoon: een mens, een mens, een woord een woord, een belofte is een belofte. Verspil geen loze woorden, want dat ontkracht de betekenis ervan. Als ik dan niet kom opdagen, reken maar dat er dan écht Iets is gebeurd. En ja, dan is een mobieltje toch handig, vandaar nu mijn weer levend mobieltje met een beltegoed dat geldig is tot Januari 2011.
Zou het me gaan smaken, die hete aardappel? ... Ik ben benieuwd.
