Een heel licht mild regentje waait over. Op het strand van de Bizonbaai voelde ik de eerste dikke druppels op mijn ondertussen zondoorstoofde ruggetje. Reden genoeg om over de dijk naar de drukke, feestelijke Vierdaagsestad terug te spurten op de fiets en éven ook een blogje te schrijven. Men geraakt in een andere bewustzijnstoestand als de dagen loom, warm en lang zijn. Niks roept mij dan op om te typen achter een computer.Neemt niet weg dat er regelmatig door mij heen ging: Als...dan... zou vandaag het blog hierover gaan. Maar ik was deze weken een beetje stoned als een garnaal: dat doet mooi weer met mij. Zoals de garnalen, zo bleek uit wetenschappelijk onderzoek sneller naar het licht zwemmen omdat ze zich te goed doen aan Prozac, afgedankte anti-depressiva die in de zee wordt gedumpt. Die garnalen worden nu eerder gevangen omdat ze sneller aan de oppervlakte komen. Zo kan er garnalenschaarste onstaan en dan weet je weer meteen waarom McDonalds nu op de billboards kan adverteren: 4 grote gefrituurde roze beesties voor 2 euri, plus een sausje.
Dus allemaal aan de garnaal, daar wordt men vrolijk van en dat spaart weer een recept voor Prozac uit. Ik heb het alleen maar nodig wanneer de zon definitief en al van de horizon zou verdwijnen en we in een soort ijstijd zouden belanden. Maar zelfs dan hoop ik gewoon via stilte en meditatie en mijn onverwoestbaar zonnig karakter er gratis en voor niks doorheen te glippen. Geloof ik. Dat hoor ik anderen tot mijn eigen verbazing weleens bezigen: Ja jij... ziet altijd iets positiefs!
Ik geloof dat het meer opportunisme mijnerzijds is. Een paar dagen geleden waren mijn ventieldoppen van de fiets gehaald bij de Bizonbaai. Zwartgalligheid komt even als een donkere wolk langs drijven: wat een lol, door een onverlaat, die weet dat je daar op die plek helemaal vast komt te zitten. En dan nota bene door iemand die op dat vredige, prachtige strand ook de dag heeft doorgebracht. Teruglopen met fiets in de hand is de enige optie.
Een wandeling van anderhalf uur en dan breekt toch weer mijn geestelijk zonnetje door: het was een prachtige wandeling door het avondrood- en- paars en vluchten zwaluwen die over scheerden, door een behagelijke warmte heen met een tikje koelte van de avond daar weer doorheen. Ik naderde mijn stad vol feestgeluiden, zag toch nog het optreden van Wende Snijders op het grote podium, alles oké toch?
Elk nadeel heb zijn voordeel: Johan Cruijf is mijn goeroe in deze en ik heb nog meer dan 3 en een halve week onbepaalde tijd voor me, heerlijk is dat. Als een wolk laat ik me maar wat voortdrijven... wie weet waar ik kom en wat de wereld me brengen zal.
