In mijn hoofd heb ik al meerdere blogjes geschreven, maar in het echt komt het er niet van. Op mijn werk lukt 'blogje schrijven' niet, want er zit een fout op de pagina, iets mis met de computer, denk ik dan maar. Bovendien was ik DRUK. Er zijn fitness-toestellen, die aangesloten moesten worden, en er moest een schema voor worden gemaakt en uitgedacht hoe het allemaal zal moeten gaan verlopen. Iets van de kracht van intentie en plannen maken en realiseren, gaat er dan als vreugdestootje door me heen.
Dat het begint met de zin van een buurtbewoner: 'Mirjam kunnen hier niet wat fitnesstoestellen komen? Een fiets ofzo en nog wat?' De lange weg, eer het nu dan zover is: langs subsidiegevers, handtekeningen verzamelen, een fysiotherapeute die haar medewerking wil verlenen. Het leek even helemaal niet te gaan lukken. Maar nu staat ze er: nieuw ruikend, net uit hun verpakking.
Onderwijl had ik wat te schrijven voor het klooster. Ik kreeg het bericht dat men vijf euro per bijeenkomst wil gaan vragen, voor de leesgroepen en de meditatie. Tot nu toe werd er, een 'vrijwillige bijdrage' gevraagd, 1 keer per jaar of middels een mandje bij de uitgang. Of ik het eens kon zijn met dit besluit. Dat kon ik niet. Dan schrijf je maar een mail met je gedachten. Ik heb nog geen reactie terug. En dat is uitzonderlijk. Wanneer er mailverkeer is, tussen mij en een zuster dan gaat dat snel over-en-weer.
Ach, en zo probeer ik de wereld te bewonen. En dat kan niet alleen. Ja, ik kan me wel alleen thuis voelen op de wereld, maar die bewonen, samen met anderen: daar heb je anderen voor nodig, dat laat zich niet regelen of controleren, dat wordt je wel of niet in de schoot geworpen. Er hadden ook geen fitness-toestellen kunnen komen. Het kan zomaar gebeuren, dat de wegen van de Clarissen en ik uit elkaar gaan lopen.
Maak ik me daar zorgen om? Nee, niet echt. Het valt allemaal onder de categorie: ik kan morgen van de trap afvallen en dood zijn. Of: ik kan nog tientallen jaren leven. Ik ken mijn eigen toekomst niet. Noch die van een ander. Ik snap mijn eigen heden niet altijd. Noch die van een ander. Leven blijft een zaak van alles open kunnen houden. OPEN. Misschien voel ik me sinds ik terug ben uit Venetië, ergens te open om energie te kunnen steken in iets vast te leggen in een blog. Zou het einde van het blog-schrijven in zicht raken? Ik laat het open.
