Nichtje L., haar moeder en ik waren weer in ons familiepark: De Hoge Veluwe. Wat liggen daar veel familiesporen! Ik vertelde nichtje L. een herinnering die ik had, nog van de tijd nog voordat haar eigen moeder geboren was: ik zat achterop de fiets en mijn twee broertjes voorop, ieder in een stoeltje aan een stuur en we zongen dan: Hansje Pansje Kevertje, die klom eens op een hek. Ook Nichtje L. had nu alweer haar eigen herinneringen van de keren daarvoor. Weet je nog dat we al eerder fietsten en er in het lange gras lagen? En de keer met de hele familie en Opa en Oma in een bakfiets?
Nu betraden we voor het eerst het terrein van het Kröller Möller Museum. Ik liet Nichtje mijn schilderij zien, waar ik als kind helemaal van uit mijn dak ben gegaan, dat me zó vrolijk en blij maakte, waar ik telkens weer naar toe wilde. Vier vrouwen in een zonnige, groene boomgaard, ze zitten wat, hebben bloemen geplukt. Het is van Theo van Rijsselberghe. Wie weet hoe groot de invloed is, van dat ene schilderij in mijn leven? Relaxen, niet van alles tegelijk willen, er zomaar wat zijn: dat is de sfeer. En dat kan de impact van kunst zijn. (Ik moest van Zusje, maar wat aan kunsteducatie doen, vandaar deze opmerking)
En gisteren kwam Neefje T. langs. Die had me ge-appt: 'Zou het leuk zijn als ik weer een keer op bezoek kom?' Neefje T. kwam vroeger regelmatig, dat was in oppas-stand. Maar nu kwam hij op bezoek en ik geloof dat het voor hem een sentimental journey was. Nee, er was niet echt wat veranderd, stelde hij tevreden vast. Nog steeds de kleurige opplakplaatjes van beestjes en een mannetje tegen de ruit, nog steeds die lamp met de plaatjes die bewoog en de knikkerbaan op tafel. 'En we deden dominostenen leggen en je had zo'n boek waar alles van klein naar groter werd.'
Dat boekje heb ik nog steeds, ZOOM, heet het en Neefje wist na al die jaren nog precies wat er kwam: het begint met een hanenkam, en dat wordt een speelgoedboerderij en dat wordt een tijdschrift, die een man op een boot leest en dat blijkt een affiche op een bus in een stad, en dat blijkt op een tv te zien te zijn van een cowboy in een woestijn, 'Hé Monument Valley, daar ben ik ook geweest', zei hij nu. Neefje T. wist nog dat we ooit kikkervisjes hadden gevangen en de twee van mij heel snel dood waren gegaan, en de vijf van hem langzaam: eentje had nog armpjes gekregen. Ik wist dit niet meer. Neefje T. nam nu als uitsmijter nog een gevangen kikker mee uit mijn tuin, in een oude augurkenpot.
Van klein naar groot...Nichtje L en Neefje T. allebei op de drempel naar een nieuwe fase. Vandaag is het hun eerste dag op de Middelbare School. Nichtje L. heeft nu een nieuwe tienerkamer en wil daartoe een ooit gekregen kussen van Zusje met een boom, ruilen tegen haar regenboogkleurig tapijt waarop ze altijd met Playmobiel en Lego speelde in haar kinderkamer. Dat doen we dan maar. Tante wordt van groot wel weer klein. Krijg ik dan ook een Playmobielpoppetje met wat kledingstukjes erbij? Dan ga ik op dat kleed spelen en relaxen.