In deze geestgesteldheid voel ik me werkelijk VRIJ. Het is als meegaan in muziek, maar dan op de grond, op een plek, alleen te ervaren door werklijk te blijven wandelen, je voeten voort te laten gaan. Sinds Venetië doe ik mijn best om daarin te blijven: die FLOW van inspiratie en stilte teglijk, het overstijgen van tijd en ruimte, elke keer een immaterieel stapje zetten, zoals op Stepping Stones, van het een naar het andere.
Pas lukte me dat weer wonderwel. Ik ben al dagen aan het luisteren naar de pianomuziek van Nils Frahm, die ik afgelopen weekende in het echt gezien heb in Amsterdam in het kader van het grachtenfestival. Ik leerde hem in de winter kennen, het was wintermuziek, maar nu zie ik die kleine jonge man met zijn rood-geblokte sokjes en gymschoenen achter die piano, hij en de muziek één lichaam, de zon scheen, het water van het IJ glinsterde achter hem. Nu is zijn muziek ook zomermuziek geworden.
Ik luisterde You, Said and Done, More, Tristana... en na de muziek had ik wel zin in een film. Untouchable: de eerste beelden verschijnen met pianomuziek die ik ook kende: het was Einaudi. Het leek alsof mijn geest, zonder voeten, een sprongetje maakte, huppelde van de ene plek naar een andere.
Ik wou dat ik meer kon huppelen en sprongetjes kon maken. Maar soms zijn de woorden traag en roepen ze irritatie en opwinding op. Dan voel ik me gevangen in mijn woorden, die ik wel of niet gebezigd heb. Er is een lezer van dit blog, die denkt dat ik ziek ben, als ik niet blog. Allerakeligst, dat géén woorden zo geinterpreteerd kunnen worden. Een gevoel van uitputting omtrent woorden overvalt mij dan. Ik schrijf toch geen blog om anderen gerust te stellen? Of gemonitord te worden?...
Het blog-schrijven verkeert in een crisis. Ik huppel hier graag, zie mijn blogjes als stepping stones van het ene naar het andere, een wijze om zonder voeten de wereld te bewonen. Ik hoop dat deze ervaring en het plezier weer terugkomt. Ik weet het niet.
