Maar zo is het niet. De wereld is weerbarstig. 'Een wildernis van verbindingen', zoals een heel oude gedichtenbundel van Elly de Waard heet. Sindsdien poppen die woorden weleens op vanuit mijn brein, als ik ook niet meer weet hoe je het leven helder en transparant kunt maken. Maar er valt niks te maken. Je kunt het niet maken. Vele dingen gebeuren, zijn in proces, en je kunt alleen maar blijven staan in die levende stroom. Of 'stepping stones' maken (zie vorige blogje), en daarom dit blogje.
Ik was dit weekende in Watou. Een heel klein dorp in West Vlaanderen, tegen de Franse grens. Met een kerkje in het midden en de weinige straten vandaaruit, brachten je zo weer naar de vergezichten van het Vlaams Heuvelland: maisvelden, glooiende gele en groene vlakken, bomenrijen.In Watou was er voor de vijfde keer een Kunstenfestival: Verzameldeverhalen #5. Een combinatie van veel poezie, aangebracht op plaketten aan muren, te beluisteren, door de dichters zelf voorgedragen, in oude telefooncellen, aanwezig bij de beeldende kunst die in allerlei gebouwen, van oude stallen, het oude klooster, geworden tot opbergruimte en lagere school, de kerk, aanwezig was.
Gerenommeerde namen en aanstormend talent, en al wandelend van de ene locatie naar de andere, kwam je telkens weer terecht in een andersoortig verhaal dat verteld werd. Ditmaal allemaal over de liefde, want het thema was: Over de liefde die we niet begrijpen. Hoe intens, met huid en haar, is dit thema waar: zo klaar als een klontje.
De kunstenaar Leonid Tischkov, heeft als levensproject, een maansikkel die hij laat schijnen op allerlei plekken op de wereld. Van NY tot de Noordpool, Taiwan en NieuwZeeland. En nu in Watou: daar lag de maan op een stellage van wat planken en een laddertje: de maan, symbool van verlangen, van houden-van... Er hing een grote gebreide lappen pop aan de muur: gemaakt door zijn moeder van losgescheurde kledingstukken van familieleden van hem, die allemaal al dood waren.Verbindingen zoeken in heden en verleden.
Er waren twee kleine vogeltjes, een groene en een blauwe op een kabel, Lovebirds, maandenlang gevolgd door de Franse kunstenaar Francois-Xavier Courreges, geregisseerd in een filmpje Another Paradise. Daar gaan ze: naar elkaar toe, van elkaar af, de ene zoekt de andere, ze verliezen elkaar niet uit het oog. De achtergrond is lichtgeel-groen, de muziek erbij wat minimalistische tonen. Zo zijn mensen in de tijd, zo zijn ze in de verbeelding: Another Paradise.
Wie weet, volgend jaar weer naar Watou? Het festival duurt twee zomermaanden lang, met in het weekende extra activiteiten. De dichter Herman de Coninck was ook ruimhartig aanwezig, met o.a. een documentaire over zijn leven. Eén gedicht kwam erg binnen, erg passend bij het gehele thema, natuurlijk. Dit zijn de laatste twee strofen van Ontmijmer:
Liefde was dit niet, het was tegelijk groter en kleiner,
Zo groot als je borst en zo klein
als je tepel, zo klein als je zwijgende mond
en zo groot als je lachende mond.
Zo groot als het strelen, dat nu al de wond
wil genezen die later pas komt.
En zo klein als je wou dat de pijn zou zijn.
