De laatste is mijn nieuwste vondst. Ik las over ze in het studentenblad dat ergens rondslingerde en helemaal aan de introductietijd gewijd was. Goh, ja, je word teruggesleurd in die begintijd, die op-een-nieuwe-drempeltijd, de onzekerheden die door je heen gaan, de angst dat je helemaal alleen zal blijven en met niemand aansluiting of verbinding kunt maken. Ter onspanning van al die serieusheid, zoals advies van een psycholoog, een artikeltje over M&M: 3 jongens en 1 meisje, die folkachtig zingen en in één lijn optreden, naast elkaar, liefst in een klein café. Ze zijn ervan overtuigd dat elk aandeel van even groot belang is: als er eentje zou wegvallen, dat bestaat de groep niet meer.
Sammie bewees weer eens haar diensten: Het eerste nummer dat ik hoorde was Calm en gaf precies mijn stemming van toen aan. Toen volgde Nemo Nobody: ook helemaal raak. See me: ook een heel mooi lied. Hun hele eerste cd is te downloaden. Gisteren viel ik van nieuwe muziek, helemaal in oude: in de uitverkoop de verzamelcd's van Bette Midler en Neil Diamond. Guttegut, die liedjes van zó lang geleden, leuk hoor! Al had ik The Rose en Song, sung Blue ook al op Sammie staan.
Niemandsland: dat is 'onbepaalde tijd' en dat is voor mij ook altijd tijd om oud-en-nieuw met elkaar te verbinden. Wonderlijk, hoe er dan vanzelf dingen op je pad komen, waarmee je dat dan doet. Zo vond ik een fotoboek over Beijing: aan de ene kant een foto van heel vroeger, aan de andere kant hoe het er nu uitziet. Ik pakte mijn eigen fotoboek erbij: dat het alweer negen jaar geleden is, dat ik daar ben geweest. Het wordt weer eens tijd voor een grote reis buiten Europa, zo dacht ik.
Zo dwaal ik maar wat rond in mijn niemandsland. Vandaag is het open monumentendag. Droog, dus ik kon wel wat gaan fietsen langs een paar objecten, zo bedacht ik. De eerste was een huis in de buurt: nu een restaurant, vroeger de orangerie op het landgoed, dat nu buitenwijken heet. Ik hoopte het gehele gebouw eens te kunnen zien. Maar, nee, ze deden er verder niet aan. Het tweede was een oud tankstation, nu woonhuis en kantoor van de toenmalige architect: Koos van Lith. Ja, leuk, een heel markant gebouw, al sinds mijn jeugd. Een tentoonstelling van hoeden en sjalen in de oud-garage wakkerde bijna mijn kooplust aan. Nee, toch maar niet: geen niemandsland vullen met objecten, laat het leeg!
Het derde was een prachtig pand, halverwege de stad, dat ik altijd weleens van binnen heb willen zien. Maar alle rondleidingen zaten al voor de hele middag vol. Een ontmoedigingsbeleid om nog veel verder op onderzoek uit te willen gaan. Dus zo kom ik bij de bieb, die open is en zo weer bij dit blog. Ik heb nog steeds een reden van buiten nodig om te willen schrijven. Maar ziehier: er is weer een blog verschenen in mijn niemandsland.
