Gisteren was het zo'n dag, waar ik dankbaar in de Vespers bij de Clarissen zat. De leesgroep van de Tweede brief van Clara van Assisi aan Agnes van Praag was net voorbij en er werden zoveel intense ervaringen en belevingen met elkaar gedeeld. Bij de afwas van de kopjes zei M. tegen mij: Je vindt het zeker wel leuk om de vragen te verzinnen, hé? Ja, zei ik, dat het soms net als een puzzel is om de vragen zó te stellen dat je hoopt dat alles wat erin zit en de tekst je geeft, ook eruit zal komen.
Als woorden werkelijke dragers zijn, geladen met betekenis en ontmoeting: samen optrekken, samen ervaren dat er een weg te gaan is die de moeite waard is: dat maakt me dankbaar als het zo is: dan is er werklijke verbinding. Daarvoor moet je in je woorden wonen. Maar veel mensen wonen niet in hun woorden. Ze zeggen maar wat, ze doen maar wat, ze realiseren zich niet dat alles wat je zegt en niet zegt betekenis heeft. Je kunt elkaar maken en herscheppen of breken en kapot maken.
Vanochtend hoorde ik het liedje, zo vrolijk gezongen door The Andrews Sisters en Bing Crosby:
You've got to ac-cent-tchu-ate the positive
Eliminate the negative
and latch on to the affirmative
Don't mess with Mister In-Between.
Juist, ja, dat is helemaal raak en zo waar, dacht ik. Mister In -Between: die is dodelijk. Die zorgt voor halfslachtigheid en dubbelzinnigheid. Je kunt niet een beetje zwanger zijn. Of bij iemand in de buurt willen zijn en tegelijk zeggen dat het nu eenmaal bij je hoort om ook weer te willen kunnen verdwijnen. Je kunt geen time-out maken op samen-zijn, want dat is alleen zijn en iemand met een kluitje in het riet sturen, dat is chaos, daar krijg je buikpijn van.
To illustrate my last remark
Jonah in the whale, Noah in the ark
What did they do just when
everything looked so dark?
En dan komt het refrein weer: .... Don't mess with Mister In Between. Jonah blijft niet zitten waar die zit, alleen in het donker in de walvis, hij baant zich een weg naar buiten. Noah wacht de zondvloed niet af, maar bouwt een ark en in de ark zet hij de ramen open, en zo kan er een duif naar binnen vliegen met een dun twijgje groen: een vredestakje.
In de leesgroep zei ik op het einde: 'Kijk naar het verhaal van de graankorrel. Die moet eerst sterven om daarna weer rijke vrucht te kunnen dragen. Je moet niet bang zijn voor het donker, omdat de aarde je zal bedekken, maar je overgeven aan het onbekende. Leef totaal, ga mee in de beweging van pijn en vreugde en dán kan het gaan gebeuren. Dat is levenwekkend. Tenminste zo is mijn ervaring'. Ofwel: doe iets goed en volledig. Don't mess...
