In deze mindset las ik het volgende van Jalal-al-din Rumi, die leefde van 1207-1273 en de stichter is van de Melevi, de soefi-orde, de mystieke stroming in de Islam. Bekend om de dansende derwisjen: je blijft tollen om je eigen as en dan onstaat er een moment van vreugde en lichtheid, een ervaring van één zijn met jezelf, de kosmos, God, zo je wil. Ik las:
De mens is de sterrenkaart van God, maar het verreist een sterrenkundige om de sterrenkaart goed te lezen. Als de groenteman of de kruidenier een sterrenkaart heeft, wat voor nut zou hij daarvan dan kunnen hebben? En wat zal de kaart hem onthullen over de positie van de sterren, over hun baan, hun invloed en bewegingen? Maar in de handen van een sterrekundige is de kaart van groot belang want: Wie zichzelf kent, kent zijn God. Net als deze sterrenkaart, een afspiegeling is van de hemel, is ook de mens een sterrenkaart van God.
Het is een altijd durend raadsel voor mij, dat het erop lijkt dat er zoveel meer groentemannen en kruideniers zijn op de wereld dan sterrekundigen. Waarom bezitten mensen een sterrekaart, maar lezen zo weinigen deze? Het lijkt soms alsof het duister en de lege ruimte het heelal uitmaakt en niet de sterren daarbinnen.
Misschien is het antwoord simpel. Groentemannen en kruideniers voorzien in het voedsel waarmee we ons lichaam in stand houden, ze bevredigen onze alledaagse behoeften. Je hoeft niet naar de sterren te kijken om te blijven voortgaan in het leven.
Maar toch... naar de sterren kijken kan je overspoelen met een onverwacht en onbegrijpelijk geluksgevoel. Laat staan, hoe het is als je de sterrenkaart in jezelf ontdekt. Er ontstaat een stukje hemel op aarde. Jij bent dat stukje.
