De titel was me bijgebleven omdat vriendin W. uit Nieuw-Zeeland me een paar jaar geleden al, vroeg of het hier ook zo'n hit was onder jong adolescenten: het is een trilogie van de Amerikaanse Suzanne Collins en had in Nieuw Zeeland dezelfde hype-status als Harry Potter. Nee, ik had er nog nooit van gehoord. Maar ik heb geen adolescenten. En mijn oudere nichtjes hadden het eerder over vampieren
The Hunger Games speelt zich af in een verre toekomst, waar Noord Amerika onder water gelopen is en er een nieuw land is onstaan Panem geheten, rondom een stad: Het Capitool. Rondom de stad liggen 12 districten met hun eigen specialiteiten: de ene heeft boomgaarden, de andere doet aan mijnwerken. Om de vrede in het land te bewaren worden er elk jaar, en nu voor de 74ste keer, Hunger Games georganiseerd: uit elk district worden één jongen en één meisje gekozen, die als gladiatoren, tribunen, tegen elkaar moeten vechten in een wildernis, en maar één zal kunnen winnen en dus blijven leven.
Je beleeft het mee door de ogen van de 16-jarige Katniss Everdeen die de plaats van haar zusje vrijwillig overneemt, het bange meisje, waarmee de film begint. Het is het oude Brood en Spelen: het hele volk maakt via grote schermen mee hoe de 24 jongeren elkaar bevechten. Als het ware op een groot computer bestuurd speelbord, want het blijkt dat er vanuit de organisatie invloed uit kan worden geoefend: via sponsoren kunnen de deelnemers medicijnen of voedsel krijgen, er kunnen monsters gedropt worden en vuurzeeën gecreeerd, om de spelers weer naar elkaar te drijven, de spelregels kunnen veranderd worden, de deelnemers horen zelf regelmatig wie er al gestorven zijn.
In het begin keek ik met bevreemding, omdat de sfeer van dwang en geweld iets beklemmends had. Is dit, hoe de jeugd van tegenwoordig zich voelt? dacht ik Ingeklemd in de hoge verwachtingen, in een maatschappij vol concurrentie en competitiedrift, almaar moetende bezig zijn om jezelf te bewijzen? Het zal vast wel een rol spelen.
Maar allengs werd ik toch meegenomen in het verhaal. Omdat, zoals in elke queeste, de hoofdrolspeler steeds keuzes moet maken tussen menselijk blijven of meegaan met de driften en de instincten. Omdat ze al haar talenten en vindingrijkheid moet inzetten om te overleven. Omdat ze het vrijwillig is aangegaan, om haar zusje te sparen. Omdat die daad van zorg en medemenselijkheid de basis en de oorzaak is van de werkelijkheid waarin ze zich moet begeven: Daarom leef je mee en hoop je op het beste.
