Het is de reden waarom ik me zo geweldig op mjn gemak kan voelen in grote mensenmassa's. Als je allemaal hetzelfde doet, zoals toerist zijn in een stad, samen wandelen, luisteren naar muziek, meedeinen op feestdeunen, iets eten en iets drinken: je doet dit alles zonder nadenken, je doet het alleen maar: ik loop leeg aan persoonlijke gevoelens en muizenissen en word opgenomen in een groter geheel.
Het kan niet anders, dan dat al die andere mensen er ook iets positiefs aan beleven, want anders zou het niet op zo'n grote schaal gebeuren. 'Wij', 'men', de menselijke soort: iets drijft op een intuitief gevoel dat we toch met elkaar verbonden zijn. Maar ook in één-op-één-contact is het zo. Je kunt elkaar soms in woorden niet meer bereiken, je denkt dat je een ander nooit meer zult ontmoeten. En toch kan een ander als vlak onder je huid steeds maar met je meegaan: je draagt de ander bijna letterlijk dicht onder je hart: Aards.
Ik vind dat wonderlijk en ook verbazingwekkend. Steeds vaker valt het me op, hoeveel liedjes daar ook over gaan: 'Je bent weg, maar je bent er nog, wanneer kom je terug, ik blijf hopen en verlangen' ...etc. Regelmatig hoor ik in het wijkcentrum Benny Neyman's: 'Waarom fluister ik je naam nog, hoor ik steeds je stem?' Dat is het precies. Hij zegt niet, men zingt niet: 'Ik denk terug aan dat goede gesprek dat we hadden en we elkaar echt begrepen'. Het gaat over lichaamsdelen: mooie ogen, elkaars blik, de streling, de kus, iemand zien lopen: de stem horen, niet wat deze zegt.
Ach... 'aards' noem ik het nu. Lichaam en geest die bij elkaar horen en niet elk een eigen terrein bezetten. Ik ben bij mezelf. In mijn eigen lichaam. Hier-en-nu. Aards.
