Met Moeder bladerden we erin. Jeetje, wat veel en wat opent zich een wereld vol bloemen, planten, landschappen van verschillende plekken op de wereld, gecomponeerde vissen bij elkaar, engelen, puzzelschilderijen als zoekplaatjes, met olifanten, vogels, vissen, bloemen er tegelijk in. En schilderijen die vallen onder: dit was een stemming en gevoel dat ik wilde schilderen.
Of Moeder dan bij sommige schilderijen een hartje (of twee of drie, suggereerde ze zelf) erbij wilde zetten, als het ging dat ze zich emotioneel met het schilderij verbonden voelde, of een stralend zonnetje, als ze vond dat het schilderij best wel goed gelukt was.
We verwonderden ons dat computers kennelijk best wel aardig een boek bij elkaar kunnen componeren. Zusje had alle foto's, wegens tijdsgebrek, alleen maar ingevoerd. Maar warempel: vier vissenschilderijen bij elkaar op een bladzijde. Twee schilderijen met een hemellichaam in een woestijnachtige ruimte bij elkaar. Of een grijzig, golvend heel langwerpig schilderij ook groot over de pagina's heen. Hoe herkent dat computerprogramma dat: sferen die bij elkaar passen?
Soms was de keuze van de computer ook verrassend. Groot over een pagina, scherp gedrukt, zodat je het canvas erdoorheen ziet: een bijna abstracte 'íets', waarvan Moeder zich dan ook niet meer precies kon herinneren wanneer ze het schilderde, ze deed het tenslotte al vanaf 1990. Leuk hoor, zo'n boek. Zusje heeft nu het oerboek, waar Moeder allemaal commentaar bij mag zetten, maar Moeder wilde al haar kinderen zo'n boek cadeau doen. Ik hou me ten zeerste aanbevolen.
