Zo. Dat zit er ook weer op. In twee ogen, twee nieuwe kunstlenzen. De operatie viel inderdaad mee, zoals ik velen om mij heen al had horen zeggen. Ik zag hele mooie kleuren, roze en oranje en hemelblauw en visualiseerde een tropisch strand met zacht waaiende palmbomen.
Door de radio klonk Celine Dion, met het lied uit de film ‘ The Titanic’: My heart will go on. De oogarts achter mij, die vanachter een microscoop de ‘klusjes’ voltrok; dat is het, denk ik, voor haar, begon zacht mee te neuriën. ‘Ben je een fan van Celine Dion?’, vroeg de mannenstem, die regelmatig spoelwater in mijn oog liet stromen. ‘Nou…niet echt…maar zo’n liedje hé, dat is ook nostalgie, dan komen er allemaal beelden naar boven’. Zei ze, terwijl ik gefriemel om en in mijn oog voelde. ‘ O, ja, dat begrijp ik wel’, zei hij.
‘En jij?’, vroeg ze aan mij. Terwijl ze niks meer zag dan mijn meer dan levensgroot oog, want mijn gezicht en de rest was afgedekt. ‘Nou, precies wat jij zei, zo is het voor mij ook’, antwoordde ik, ‘dan zie je dat schip en die twee op het voorsteven ’.
Ik zag ondertussen niks meer dan drie vage lichtjes en al die kleuren. ‘Ja!’, zei ze, dat zie ik ook!’
En toen was het rechteroog klaar. Daarna volgde het andere oog; weer wordt alles steriel gemaakt en je gezicht wordt weer opnieuw beplakt. Dat ging ook naar behoren.
Klaar, dus. De wereld is ineens weer véél helderder , maar ik zie nog vaag, al is dat binnen anderhalf uur al weer minder. En ik heb brandende ogen, maar ook dat is nu al minder. Nu het complete herstel. Niet voorover bukken, niet sporten , geen zware dingen tillen. Je hoofd de eerste dagen buiten de douche houden, geen haren wassen. Wél wandelen, recreatief fietsen, lezen en tv kijken. Da’s mooi, dat lijkt op al mijn tijden. Nog vier weken ogen druppelen, een leesbrilletje kopen, en daarna een bezoek aan de oogarts, die de exact juiste bril zal aan meten. Dat is dus afhankelijk van het komende herstel.
