Eergisteren lag ik voor het eerst dit jaar languit, met armen gespreid ,op de grond. Weliswaar met winterjas aan, maar toch. Er hing weer warmte in de lucht en ik ademde de ruimte in op de Hoge Veluwe. Waar het op sommige plekken ook heel nat was zodat de weg, water werd en ik wankelend via de hoge rietpollen voorwaarts en terug liep, toen ik echt niet verder kon.
Het klimaatboek van Greta Thunberg houdt mij al een half jaar bezig. Wetenschappers, schrijvers, journalisten, kunstenaars, gewone mensen wereldwijd, die al het slachtoffer van de klimaatcrisis zijn, aan het woord. Dat voelde als die weg door het water. Wat kan wel, wat niet? Zou ik toch moeten stoppen met in een vliegtuig stappen? Al wéét je dat zo’n persoonlijk vliegretour minder, écht helemaal niks-niks-niks uitmaakt…Kan ik zelf wat doen om een grotere bewustwording te kweken? Dat het écht al vijf over twaalf is omtrent het klimaat, de aarde die als op steroïden funktioneert, volstrekt uit balans? … Hoe wordt je niet weggezet als klimaatdrammer of klimaat-crisis-activist? … Het lijkt de tragiek van D66, die als enige zó praat over het klimaat. We moeten nú handelen, wil je het nageslacht nog een beetje een leefbare aarde geven. Elk jaar telt gigantisch voor de kwaliteit van het leven in de toekomst. Maar het klonk uit elitaire, stadse monden. Het universele doel, de opwarming van de aarde radicaal stoppen, dat als het tot je doordringt je alleen maar kunt beamen, verbleekt bij het alledaagse leven. Ja, de veestapel moet gehalveerd, maar het klonk alsof boeren zélf dat vee waren, iedereen naar de slachtbank. En ook burgers voelden dit zo. Behandeld als vee, een nummer, niet als mens, geen oog meer voor de menselijke maat en het gevoel. En zo ontstond er een monsterzege voor de BBB.
Hoe nu verder? Hopen dat BBB de eigen verwachtingen waar maakt: willen onderhandelen met iedereen. Realistisch en met gezond verstand. Ik zag een oud debat tussen Jesse Klaver en Caroline van der Plas over de toekomst van de boeren, waarin Jesse zich liet ontvallen dat ze best wel met elkaar zouden kunnen optrekken. Dit lijkt mij meer zoden aan de dijk zetten, dan deelnemer zijn in een programma over de natuur met Freek, zoals ik hem gisterenavond op gymschoenen en corduroyjasje in een flits zag rondhuppelen.
Het liedje; dat is niet voor niks. Ik ga zometeen voor het eerst mijn ogen druppelen. Ter voorbereiding van een dubbele staaroperatie. En natuurlijk om de hoop die eruit spreekt. Voor mezelf en de grote wereld.
