Vandaag is het weer die ene dag waar ik blij ben dat deze er is en waarvan ik hoop dat nog héél lang zo te kunnen zeggen. Het is zo mooi om te leven. Te ervaren. Dingen te doen. Mensen te kennen. Landschappen lief te hebben. Mijn adem te koesteren.
Het leven ervaren als iets wat elk moment weer opnieuw geboren wil worden, als een ‘visueel gebed’, zoals Portia Zvavahera elk schilderij van zichzelf noemt.
Tot die tijd kijk ik naar boven, de hemel in, en vind het een zeer troostrijke gedachte dat wat er geschreven is van generatie naar generatie een weg zal vinden. Naar het hart en het hoofd; de geest vindt altijd weer een thuis.
