Gisterenavond belandde ik al zappend in een dokumentaire van de BBC die over virtuele liefde ging.
Een vrouw, heel doorsnee en wat gezet, vertelde dat ze door haar Avatar op Second Life, een prachtige, krachtige viriele vrouw met lang haar, zichzelf weer had leren kennen. Ze wist weer wie ze was en had zo ook haar evenknie gevonden. Allemaal op Second Life.
Evenknie in beeld: man, bleekjes, al 24 jaar getrouwd, maar op Second Life, licht gekleurd, met zonnebril en rasta-achtig kapsel. Na spattende sex (95% gebeurd toch in het hoofd) , hadden ze elkaar in het echt ontmoet, hij ging scheiden en nu bekeken ze genoegelijk op de bank een ouderwets fotoalbum van hun virtuele huwelijk.
Ja, het waren echte herrinneringen voor ze en ze raakten er geemotioneerd van. In het echte leven vroeg hij haar ten huwelijk op een koud en winderig engels strand.
Bij een ander stel was zij degene die op Second Life avonturierde in een slordig kamertje met een onopgemaakt bed en hij degene die het met lede ogen aan zag.
Zij wilde haar Second Life minnaar ontmoeten en hij zei: "nou...als ze gaat, uuuh, dan is het voorbij tussen ons, want iedereen weet hoe dat gaat...man ziet vrouw, vrouw ziet man...nee, dan is het voorbij...."
Zij ging toch naar London. Het werd niks. Haar man achteraf: "nou jaa...je kent de film Forrest Gump misschien wel...dat ben ik...ik heb mijn Jenny ontmoet en wat er ook gebeurd, ik blijf bij haar."
Wat gebeurd hier nou eigenlijk?
Wat is echt?
Nummer 1: Verbeeldingskracht vormt het leven: het eerste stel vind zichzelf en elkaar eerst uit op Second Life en gaan dat daarna in het echt proberen. Mooi, als het lukt.
Omdat oude patronen van jezelf en hoe je denkt dat jouw werkelijkheid is, soms alleen doorbroken kunnen worden door iets van buiten. Shock, verdriet of dood zijn onprettiger wakkermakers, dan zo'n virtueel progamma als Second Life.
Nummer 2: VERHALEN en de figuren daarin vormen je leven. Degene die je zelf verzint als Avatar, of zo'n figuur als Forrest Gump: Daar trek je je aan op en spiegel je je aan.
Nummer 3: je hebt publiek nodig om jouw verhaal écht te maken. Of: het is makkelijker om je verhaal te leven, als andere mensen meekijken....
Hoe écht is het huwelijksaanzoek op het engelse strand? Wat blijft er van dat stel over, als alle camera's weg zijn?
Het is deze week Goede Week in christelijke kring. Het verhaal van Jezus, die eerst eet met zijn beste vrienden en daarna door 2 van hem verraden wordt, de weg naar het kruis, het weeklaag van vrouwen en anderen die hem even ondersteunen, zijn dood en verrijzenis...veel mensen beleven dat deze week intens, halen elk jaar datzelfde verhaal weer van stal. Waarom?
Om je scherp te houden, zoals in Second Life. Je te identificeren met de verschillende personages. Smaad, pijn, dood, te kunnen voelen, verraad en opperste eenzaamheid.
"Mijn God, waarom heb je me verlaten?" roept Jezus aan het kruis, vlak voordat hij dood gaat.
Het verhaal heeft natuurlijk een geweldig einde: opstaan, verrijzenis, opnieuw beginnen...
Ook het passieverhaal en alle verhalen in de evangelies, ze zijn een Second Life.
En waarom bloggen er zoveel mensen? Antwoord: onzichtbare lezers bevestigen je in jouw bestaan. Je eigen blog bevestigt elke keer, bij opening daarvan, dat jij er nog bent.
