Het is heel bizonder om te ervaren , wanneer woorden wel wát doen.
Dat er een stilte rondom jouw woorden gaat hangen, dat je zelf even boven jezelf wordt uitgeheven en in ultieme rust, er '"iets" gebeurd.
Ik weet niet hoe het kan, ik weet niet waar ik het vandaan haal.
Soms schrijf ik in een roes wat op, om 3 minuten later, mijn pen nog in de hand, kritisch naar het schrijfsel te kijken.
Oké, het kan wel, ik kan er wel achter staan, konkludeer ik. Zo moet het maar.
Zucht.
Dan rest me nog om ze uit te spreken. Dan lijkt het alsof er voor de tweede keer leven in wordt geblazen, niet alleen door mij, maar door allen die die woorden horen.
Zucht.
