Schreef ik gisteren iets over "oppervlakte waar de vergankelijkheid doorheen wasemt", vandaag werd ik wel heel hard geconfronteerd met de werkelijkheid daarvan.
In de meest letterlijke zin.
Iemand vertelde me, dat de buik van zijn beste kamaraad open was gescheurd en al zijn darmen eruit hadden gelegen. Het gebaar dat hij erbij maakte, was dat van een zwangere vrouw van 6 maanden, maar dan lag de vracht buiten het lichaam, onder de navel.
In het ziekenhuis had men met 5 man en macht de darmen er weer ingepropt. Waar het er aan de ene kant weer inzat, kwam het er ergens anders weer uit. Graaien, duwen, vel bij elkaar knijpen.
Met geweld hadden ze hem in een korset van verband gezwachteld, een levende mummie.
Zijn vriend had er gelukkig niet veel van mee gemaakt, geheel platgespoten met morfine.
Een arts moest erna in een achterkamertje kotsen.
"Het gaat je niet in de koude kleren zitten...je moet niet net gegeten hebben."
Terwijl hij het vertelde ging zijn telefoon. Het ziekenhuis. Ze zouden met 13 doktoren een operatie van 6 uur op hem verrichten en nu kwam het bericht dat zijn vriend, tot de hals (!) opengescheurd was. De operatie zou de hele dag duren tot 10 uur s'avonds.
Voorzichtig vroeg ik wat hij nu dacht dat het beste was. 1 jaar geleden wilde zijn vriend immers liever dood, omdat hij weerloos op bed lag.
Hij mocht toen zo weinig mogelijk bewegen, want de buikwond wilde niet helen door het vele lidtekenweefsel. Te vaak geopereerd op dezelfde plek. Voortdurend lag er een dodelijke infektie op de loer. Maandenlang lag hij zo.
Niemand kon een zachte dood regelen. Iedereen vond dat hij geduld moest hebben.
En nu was hij net weer op de been en door eén hoestbui scheurde in 1 klap alles open.
EIGENLIJK waren we het wel eens. Het was beter als hij in vrede zou kunnen sterven.
Maar dat kon niet meer. Als zijn vriend nu dood ging, dan was het op de operatietafel, onder de handen van talloze vreemden...
Waar is de medische stand toch mee bezig? Is er dan niemand die de hele molen een halt kan toeroepen in 1 simpel moment van vraag en antwoord?
"Wil je nog geopereerd worden of liever niet?...
Zo niet, dan kunnen wij ervoor zorgen dat je nog een paar dagen hebt, zodat je afscheid kunt nemen..."
Als ik ooit in die situatie kom, hoop ik dat het zó zal zijn en ik niet als een stuk vee als in een abattoir wordt afgevoerd...
We zijn ons lichaam, maar ook meer dan ons lichaam.
Dokters hebben, zo lijkt het, een pakt met de duivel gesloten: we geven jou zijn ziel en dan mogen wij doen wat we willen.
Niemand kan het meer aan, zo lijkt het, om te ERVAREN hoe kwetsbaar en broos het leven nu eenmaal is. We zijn eindig.
