Bloggen vraagt een bepaald soort energie. Je moet "outgoing" zijn en dat met woorden.
Er is ook een energie die naar binnen gaat. Woorden verliezen daar hun betekenis en het verlangen om woorden te wisselen, ook.
Zo dacht ik de afgelopen tijd: Ja, leuk een blogje over de gigantische wereld diepvries die op Spitsbergen is geinstalleerd, waar alle zaden van over de wereld in het permafrost gaan liggen.
Een mooi en tegelijkertijd verontrustend bericht.
Mooi omdat het wijst naar een wereldwijde inspanning om de diversiteit van onze biosfeer te bewaren. Verontrustend omdat er ook een wereldwijd besef is, dat dit kennelijk nodig is. De varieteit aan zaden slinkt drastisch. Men houdt rekening met een gedeeltelijke vernietiging van de aarde en richt een Ark van Noach in, onder het ijs.
Dan denk ik: Tja.
Dit is droevig, nee, dit is bizonder, nee...ach laat maar...ik weet het eigenlijk niet...het leven gaat, ontvouwt zich, verandert voortdurend.
Wat zou ik zelf willen invriezen van mijzelve?
Eigenlijk niks. Want niks blijft. Ik zie de wereld rondom mij komen en gaan...Mensen komen en gaan.
Het enige wat blijft is, dat wat er is of Die Wie Er is, als alle woorden weg zijn. Diep onder de ijslagen van mijn ziel leeft er "iets" wat miljoenen malen vitaler is dan ik. Vitaler, sterker, groter. Vele malen onbegrijpelijker dan ik ooit met woorden kan zeggen...
Misschien is dit mijn laatste blogje. Wie zal het zeggen? Ik even niet.
