Een nieuw begin creëer je gedeeltelijk zelf, en gedeeltelijk overkomt het je. Het kan er ook zomaar, in elk moment aanwezig zijn: elk moment is altijd nieuw, als je het intens en aandachtig leeft. Dat gevoel weet Noortje Haegen op te roepen. In hetzelfde museum was daar een kleine tentoonstelling die heet: Kijken in slow motion. Bewegende schilderijen van haar op een schommel, boven het water, heen-en-weer, heen-en-weer. Haar gezicht terwijl het in meditatie is: subtiele bewegingen,nauwelijks waarneembaar, getuigen van een innerlijk leven. Daarnaast een grote dennenboom wier takken heel zachtjes bewegen in de wind.
Een kluizenaarshut, zeskantig van hout in een bos met kale takken. Dan komt er rook uit die schoorsteen in het midden. Ach, er woont iemand, er wordt een vuurtje binnen gestookt. Zo'n hut zou ik wel willen hebben. Foto's van een lange wandeling in een leeg landschap in Finland. Ze schrijft erbij dat de stilte daar haar een groot gevoel van dankbaarheid gaf. Dat vind ik mooi en herkenbaar.
Meer woorden zijn dan niet nodig: alleen maar die kale berichtgeving: Ik voelde me dankbaar.
Dat kan dus: dankbaar voelen zonder dat daar een adres bij hoort (God, ofzo) Gewoon, alleen maar dat gevoel. Dat gevoel ligt voor mij héél dichtbij dat gevoel van: 'een nieuw begin'. Soms is dat begin groots en vol materialiteit gevuld. Wanneer je gaat verhuizen, een nieuwe baan, een nieuwe liefde, enzovoort. Soms is het klein, heel klein als een vlaagje parfum dat langs je neusvleugels strijkt. Want wezenlijk aan dat gevoel is iets in jezelf: loslaten, elk moment opnieuw; elke dag schenkt haar eigen zoete geur.
