Tijd om eens de negatieve kanten van Venetië te noemen. Allereerst is daar af en toe de bijna onverdraaglijke hitte. Er kan een warme wind waaien, de sirocco geheten en gecombineerd met 36 graden Celsius is zelfs de verkoeling in de zee niet genoeg. Je lichaam warmt op, het lijkt alsof je bloed een beetje gaat koken. Ergens minstens een uur in de airco doorbrengen, is het enige wat een beetje helpt. Gelukkig waren daar de binnenpaviljoens op het Biënnale-terrein, heerlijk koel, mmmm. Eerdere keren bleef ik lang in een goedkoop selfservice-restaurant met wifi en onderhield ik me met familieleden, die toen wereldwijd in St Francisco en de Canarische eilanden vakantie hielden. Vond ik wel kicken, in zo'n Whatsapp-groep.
Dan zijn er de muggen die vlak na zonsondergang zowel aan de kant van de lagune, als bij zee en ook op de vaporetto's opduiken, weet ik uit ervaring, en héél jeukend je steken. Gecombineerd met hitte heeft dat iets verstikkends en kleverigs. Dus ook daarvoor heb ik gaandeweg een oplossing gevonden: ofwel in mijn tent met alle ritsen dicht, op de enige koele dag die ik er heb meegemaakt of dán je boodschappen doen in de Supermarkt, die nu Conrad heet en eerder Billa. Boven de koeling hangen en uitgebreid de vleesproducten bekijken. Het duurt een half uur: als je dan als het donker is weer buiten staat , heb je nergens last van.
Dan zijn er nog de stormen met heel harde regen en bliksem en donder die helemaal tot in je ingewanden natrillen. Ik denk dat het water allom, de camping ligt op de uiterste punt van het Lido, met de lagune en de zee eromheen, het geluid enorm versterken. Dan zit je in je tentje en ben je werkelijk wel even bang of het dit houdt. Buren hoorde ik gillen en jammeren, ze begonnen hun tent in het noodweer af te breken, wat mislukte. 's Ochtends vroeg lag de tent verfrommeld in een hoek en ze kwamen met hun auto terug om die op te halen. Wat ze in die andere uren in de nacht gedaan hebben, ik weet het niet.
Nou, dat was het ongeveer aan nadelen. Ik zou werkelijk niks anders weten. Dit jaar heb ik het koken met de hooikist-methode voor het eerst gebezigd: pasta alleen maar laten koken, en daarna in je slaapzak wikkelen. 10 minuten later kwam het er perfect, al dente weer uit. Een simpele saus of pesto erdoorheen en een bordje met verse salade met knapperige scherpe rucola en zoete balsamico-stroop, en ik was helemaal gelukkig. Mijn wensen zijn dan allemaal vervuld. Ik heb in al die tijd niet eens een echt Italiaans ijsje genuttigd. Vond dat wat overdreven met al die rijkdom die ik al ervoer.
