Anselm Grün wordt van het gebed meestal zacht en mild en hij kan zo alle bitterheid, woede, verdriet, pijn en ongemak achter zich laten. Natuurlijk zijn er momenten dat het niet als vanzelf meteen werkt, en dat hij dan denkt: wat ben ik aan het doen? Maar in de regel, en uiteindelijk altijd, dan gebeurt het wel aan hem: het loslaten van je eigen ego, en dan ontstaat er een ervaring van dankbaarheid.
Na lezing ging ik het meteen 'uitproberen'. En ja: het werkt. De woorden en de in en uitademing brengen je naar een andere laag van jezelf. In een van de andere stukjes filosofeert hij wie en wat Jezus dan voor hem is. En dan zegt hij, naast de figuur in de vele verhalen, die tal van Jezusbeelden opleveren en die je kunnen inspireren, dat het ook de Jezus in hemzelf is, die hij zoekt en kan ontmoeten: de Zoon van God...Het goddelijke dus in elk mens.
Het blijven altijd moeilijke zaken als het over God en het Goddelijke gaat. Maar tegelijk is het ook wat zomaar kan gebeuren: woorden die niet beschrijven, maar die gereedschap worden om iets in jezelf te bewerken: de ervaring van ontferming. Ik denk dat wanneer je elke dag, al 30 jaar die woorden uitspreekt: ontferm je over mij... dan ervaar je ontferming.
En dan, vervolgens: wat is dat dan, ontferming, wat ervaar je dan?... De ervaring dat je er nooit alleen voor staat. Dat je opgevangen wordt. Dat er zachtheid is en mildheid, liefde en goedheid , die groter en geheimenisvoller is, dan je eigen kleine ikje. De ervaring van overgave. Aan dat wat het rationele begrijpen te boven gaat. Je snapt er niks van, maar het is er wel en het is in alle broosheid en kwetsbaarheid levenwekkend aanwezig. Jij wordt aanwezig.
