Lichtmis

Soms kan mijn fantasie op hol slaan. Hoe het ook zou kunnen zijn, wanneer de verhalen uit het Nieuwe Testament heel andersoortig vorm zouden krijgen als nu. In plaats van een eucharistie met een mannelijke priester, die in die mis ook altijd de preek of de overweging doet, een vrouw die het brood en de wijn zegent, en een paar bezinnende en  bezielde gedachten heeft over de teksten die gelezen worden. Dat iedereen: al dan niet gedoopt, mannen, vrouwen, kinderen, homo's, transgenders enzovoort dan mee zouden doen. Dat het in de zomer buiten is, gewoon  in de zon en de wind en de bloemetjes.. Zo zou ik elke week wel met mensen willen samen-zijn.

Gisteren was er het feest van Maria Lichtmis. Dat is precies 40 dagen na de Kerst en stoelt op een oud joods gebruik, Jezus was tenslotte een joods jongetje, waar een kind 40 dagen na de geboorte in de Tempel aan God wordt aangeboden. In de Katholieke kerk is het een feest geworden dat over Jezus gaat, die Christus is gaan heten: degene die het licht in de wereld bracht.

Dat is, op zich toch ook een prachtig verhaal: dat er iemand de wereld in is gekomen die licht en vreugde brengt en zegt dat dit aanwezig is in iedereen. Dan gaat het over  het licht-brengen als   potentie in elke mens: dat je kan stralen en licht kan brengen.

Nu worden er op Maria Lichtmis de kaarsen die het komende jaar gebruikt worden gezegend: lichtbrengers, die gezegend worden. Dat zou toch ook een jaarlijks mooi feestje kunnen zijn: als mensen op 2 februari bij elkaar zouden komen, om hen heen de kaarsen verzamelden die ze denken te gaan gebruiken, om iets te vieren, om de doden en hen die je op andere wijze verloren hebt mee te herdenken, voor het vele tekort in de wereld, voor kracht ... enzovoort

De moderne westere wereld heeft te weinig of helemaal niks van dit soort feesten en rituelen meer. Rituelen waar wezenlijke ervaringen, ook die gaan over pijn, moeite, verdriet, verlies, uit de eigen persoonlijke context losgeweekt worden, en  ze een deel worden van een groter geheel: van elke andere die aanwezig is,fysiek of in de gedachten,  en  die dezelfde dingen meemaakt als jou.

De christelijke traditie heeft zoveel verhalen die allemaal aanleiding geven om door het jaar heen het hele scala van wat we allemaal leven en beleven een vorm te geven en het met elkaar te delen... Maar er zijn kerken gekomen vol regels, verboden, geboden, hiërarchisch en zonder veel vreugde.

Gelukkig is dat bij de Clarissen in het klooster anders. Gisteren een mooie, eenvoudige kaarsenwijding, waar ik ook de lichtdans mee gedanst heb, net zoals op Tweede Kerstdag, als afsluiting. De dans eindigt dat alle dansers hun lichtjes omhoog heffen in de kring. Al het licht wordt gecentreerd en gebundeld, tot één.  Iedereen had een lichtje in de hand en zette het na afloop in het midden of bij de gezegende kaarsen. Het elektrisch licht wordt gedoofd, de lichtjes branden in de schemer. Daar zou ik nog wel een uur stil bij kunnen zijn, mediterend over het leven en al dat er is.