De kogel is door de kerk, na eigenlijk maar een heel kort gesprek: we stoppen met de meditatie. Voorlopig ?... In de nazomer kijken we weer wat er dan met een ieder gebeurd is. Iets in me zou wel graag iets van een regelmatige kloostergang bewaren. Misschien is deze wandeling er een opstapje naar: voortaan regelmatig deze tocht zo maken, langs de rivier en dan eindigen bij de vespers? Gewoon ook op de vrijdag, een keer in de twee weken?
Een vraagteken, want ik wil niks plannen en het zomaar laten ontstaan. Wat er gebeurd, wat ik ga missen. Of helemaal niet. Van zuster M. kreeg ik twee gedichten van Jaap Zijlstra. Een dominee-dichter die vorig jaar december is overleden. Ik geloof dat zijn naam me vooral bekend voorkomt omdat ik indertijd aan de zijlijn verhalen hoorde, hoe het was om een homo-dominee een gemeente in te loodsen.
Een van de gedichten deed me aan een eigen droom van heel vroeger denken De droom van het witte paard, die op een vlakte aan kwam rennen, voor mij stopte en het toeliet dat ik mijn hoofd in zijn manen legde. De droom is me altijd bijgebleven en staat voor kracht. Een wonderlijke droom, toch ook, zo uit het niets: white horse running, cutting the darkness, zo'n neurietje is daar bij gaan horen
Boven de boomgrens
in het randgebied van de slaap,
daar waar de eeuwige jachtvelden zijn
van de droom
en wij het gejaagde hert, daar zag ik op een goede nacht
het Chinese paard...
Aan de oever van de rivier, zag ik in de verte de wilde konikspaarden. Ook zij maken me altijd blij. Iets van die energie, paardenkracht, zo wil ik graag vooruit. Naar een telkens wijkende, onbekende horizon.
