De leeftijdsverschillen in de groep kan twintig jaar zijn, zodat de ene Bowie nog kent vanaf het puber-zijn en hij voor een ander een meneer was, die zich een beetje aanstelde. Ikzelf zag door de tentoonstelling dat hij wat mij betreft echt een kunstenaar is: iemand die de tekenen van de tijd verwerkt in eigen creatieve vormen: zijn muziek, en de aandacht voor kostuums en theater. De tijd van de ruimtevaart bijvoorbeeld waar hij beïnvloed is geweest door Stanley Kubricks A Space Odysee en Clockwark Orange. De tijd van de muur in Berlijn, waar Bowie onderdook na zijn eerste roem en zichzelf weer opnieuw uitvond... enzovoort.
Op jonge leeftijd zag hij twee levenspaden voor zich: die van Tibetaans boeddhist of... de wereld ingaan en al haar vormen verkennen. Fijn voor de wereld dat hij het laatste heeft gekozen en daarin ook letterlijk zo grenzeloos was. Grenzen tussen man en vrouw, tussen aards en buitenaards, tussen eenvoudig en zeer extravagant, tussen muziekstijlen: alles ging de snelkoker van Bowie in en kwam er andersoortig weer uit.
En dan werden de dagen verder omgeven door het bewust zijn van de eindigheid van het leven en daarbij de ontdekking dat, al is de tijd hectisch en snel en al wordt er geklaagd over alle bezuinigingen in de zorg, er toch gewoon mensen zijn die kundig en zorgvuldig en vol heldere aandacht zijn.
Moeder is sinds vandaag gast in hospice Bethlehem, een prachtig sfeervol verbouwd klooster met beneden een authentieke kapel met koorbankjes, waar het uitzicht vanuit de huiskamer, voor haar in dezelfde gang ongeveer 10 meter lopen, aan drie kanten de Waal bestrijkt. Ze heeft een kamer boven de hoofdingang, de enige met een balkon en wij, die daar 'de familie van de gast' heten, mochten er gisteren al wat vertrouwde spulletjes heenbrengen. Ik hoop dat ze er een goede tijd krijgt.
