Erdoorheen zag ik beelden van kapotgeschoten steden in Oekraïne en ook van Sonsbeek zelf, dat in de Tweede Wereldoorlog ook zwaar belegerd was. Zoveel ellende die mensen elkaar aandoen, eeuw naar eeuw: nu kan ik al constateren dat ik van de generatie ben, die nooit een oorlog heeft meegemaakt en waar dromen van een definitieve vredestijd, tenminste in Europa ‘gewoon’ mogelijk en reëel leek. Hoe ik zelf lid was van het IKV, het InterKerkelijk Vredesberaad en we wel eens in de stad stonden in een stilte- en vredeskring. Dat ik naar Woensdrecht ben gegaan om te protesteren tegen kernwapens en dan ook die grote landelijke demonstraties in Amsterdam en Den Haag…
Ach, je wilt niet somber worden over een wereld waar nu alles uit het evenwicht lijkt, met nu al honger in Afrika omdat het brood nu al duurder is door de stijgende graanprijzen, en hoe moet dat volgend jaar als de graanoogst uit Oekraïne ontbreekt? En de paus somde, hoorde ik, alle brandhaarden in de wereld op… En dan maar bidden voor vrede; het zal niet helpen als je zelf geen groots concreet gebaar maakt…
Gelukkig was daar het fijne Paasvuur, na twee jaar: dan kun je een traditie weer extra waarderen, en ik zag onderweg de vele bloesembomen in bloei, en het gele koolzaad aan de randen van groene weilanden met daarboven een zachtblauwe lucht met een enkel schapenwolkje. Dat we van wolven zo mak als schapen zouden kunnen worden en tezamen de weide die de wereld heet zouden kunnen delen… Ik geloof nog steeds dat dit de droom is van de meerderheid van het mensdom.
