Ondertussen is dus Jan Rot overleden. Bah, het is een vreselijke ziekte: kanker en het is toch raar, dat je in het dagelijkse leven steeds maar het heft in eigen handen hebt te nemen, zelf gestalte geven en vormgeven, maar dat tegenover de dood je alleen maar dat hebt te aanvaarden, je eraan overgeleverd bent, je niks meer mag willen en niks kunt. De dood in de gestalte van ziekte en oorlog is vreselijk. Bij hoge ouderdom is het misschien mogelijk om je er wat ‘zachter’ in te laten vallen… Jan Rot zei dat hij al 21 jaar een geweldig gezin heeft en dat het zo oneerlijk is, dat hij daar niet nog eens 21 jaar van kan genieten…
Hij is ongeveer een leeftijdsgenoot van mij en ik heb ooit bij hem in de buurt gezeten aan de bar in een homo-uitgaansgelegenheid, waar we toen de enige twee vrouwen waren. De sensatie om daar totaal onzichtbaar te zijn, mannen die alleen oog voor andere mannen hebben. Ja, ook Jan Rot keek rond, maar niet naar mij. Ik herinnerde mij net, dat hij toen een liedje had iets met ‘Meisjes en jongens’, zou dat kunnen kloppen? En ja, hoor, ik heb het net op YouTube beluisterd: ‘Meisjes’ heet het.
En toen bleek hij ineens een jong gezin te hebben en toen hertaalde hij ook nog eens de Matteüs Passie en heb ik hem ooit heftig verdedigd tegenover iemand die het een soort van heiligschennis vond, wat hij gedaan had, respectloos. Ook ik bevond mij toen dus in een totaal andere enscenering dan in de nacht dansen op een discovloer tussen homo-mannen. Ik was wel een beetje verbaasd, toen hij zich in een gelukkige relatie bevond, waar ook nog eens kinderen uit voortkwamen. Indertijd las ik ook nog een interview waarin hij meende dat hij dacht dat hij het liefste een jongen zou treffen, om mee door het leven te gaan.
Ik luister nog eens naar zijn hertaling van 'Erbarme Dich', dat ‘Maria huilt’ is geworden. De stemming die past wanneer er weer een levend mens van de aardbodem verdwijnt… En Jan Rot was een veelzijdig mens.
