Mijn inziens had ik het in de schuur bewaard en dacht daarbij: dat kan wel, de doos is afgesloten. Maar in de schuur vond ik het niet, maar wel een léég plastic wit bakje… Zijn die muisjes dan zo slim dat ze een deksel van een doos kunnen halen? Kunnen ze die zaadjes dan ook ruiken, dwars door het plastic heen? Of heb ik het doosje in mijn boekenkast bewaard? Of in een ladekastje? In een van de keukenkastjes? Het tv-kastje? Of op de vloer onder de stretcher? Niks gevonden en ik blijf het niet begrijpen. Àlles ondersteboven en de ruimte van mijn boshuisje is overzichtelijk en beperkt.
Ik wil er waarschijnlijk niet aan, dat de muisjes mij weer te slim af zijn geweest. Terwijl ik binnen de slag toch wel ongeveer gewonnen heb, denk ik, de muisjes zijn, geloof ik, verdwenen. Een buurvrouw van verderop bracht mij zaadjes, gratis uit een winkel. In de bakjes in de kas komen nu de eerste beginselen van kropsla, vier suikermaïs, sprietjes dille en basilicum. Appie doet dit jaar niet aan moestuinbakjes, maar aan bloemenweelde. Die er dit jaar dus toch niet komt, hier.
Al heb ik vanochtend wel een zakje met rode klaprozen gezaaid. Ook een soort van lievelingsbloem sinds de klaproosvelden op de schilderijen van Monet die ik als tiener voor het eerst zag. Ze maakten mij dromerig en vrolijk. Héél veel later hoorde ik dat ze goed gedijen op slagvelden, vandaar dat The Royal British Legion the Poppy, klaproos dus, als symbool heeft. Tja. De klaproos houdt van mensen, zou je kunnen zeggen… laat ik als mens die liefde maar wederkerig laten.
