Een heerlijke lente-ochtendwandeling met nog verse sporen van everzwijn en hert op het pad. Niemand tegengekomen.
En toen is ook Gordon Lightfoot gestorven. Hij verscheen onverwachts in een blogje afgelopen September. Totaal onherkenbaar op oude leeftijd; hij blijft voor mij die jongeman met blonde krullen, waarvan zó goed voorstelbaar is, dat hij ergens op een zonnig plekje wat op zijn gitaar pingelt, en er dan een liedje komt. Dit doet hem waarschijnlijk tekort, omdat meerdere liedjes juist een hele verhaallijn hebben. Maar ik verkies zijn recht-uit-het-hart-liedjes. Deze gaat over een winteravond, maar hij heeft het op een zomerdag geschreven.
En nu als laatste liedje voor het slapen gaan, Island in the Sun van Harry Belafonte, die ook onlangs is heen gegaan. Eigenlijk dacht ik dat hij al véél langer geleden uit de tijd gevallen was. Hij hoort voor mij meer bij Moeders generatie , die nogal weg van hem was en dit liedje ging voor haar over Indonesia. Voor mij gaat het ondertussen over al die zonnige plekken waar ik ooit was en ben.
