Tja, nu voel ik toch de aandrang om mijn eigen herinnering aan Tina Turner hier vast te leggen. Nu zij overleden is op 83 jarige leeftijd. In haar Zwitserse villa, of eerder; een paleisje. Ze was een levende dode bij Ike, ze is herrezen als een foenix op middelbare leeftijd en had een lang en gelukkig huwelijk met een 20 jarige jongere man. Dát vind ik nou benijdenswaardig: geen slachtoffer geworden, maar een overlever. Het boeddhisme was voor haar de way-out, het gaf haar de moed om weg te gaan bij Ike. En dan later in je leven simpel tegen een man kunnen zeggen: I want to make love with you. En dan vervolgens bij elkaar blijven, tot de dood je scheidt.
Mijn favoriete nummer is ‘Simply the Best’. Ik heb er vaker op gedanst, vuist in de lucht. Bij mij is de you nooit een bestaand mens geweest. Dat is ‘Het Leven’, De Liefde’: dat wat alle kleine ielige imperfectie overstijgt. Al die menselijke zwakheid, die onvolkomenheid…Dat heb ik vaker als ik eenmaal dans en niet meer kan stoppen; ik vier het leven, ik raak dan in een soort van flow, zoals dat dan heet.
Één keer heb ik haar, volkomen onverwacht, zien optreden. Ik was beheerder in het wijkcentrum naast het Goffertpark en Mojo hield er de hele week haar kantoor, of zenuwcentrum, alles voor de organisatie van het grote optreden in het park. Die avond was het dan eindelijk zover. Ik geloof dat het optreden zelfs al begonnen was en mijn dienst werd overgenomen door mijn collega. En toen vroeg die man van Mojo, ‘Wil je soms een kaartje?’ Vijf minuten later stond ik daar ineens en zij schitterde in de avondzon. Dus nu is er tóch een levend mens, waarnaar ik dit liedje richt. Die kracht, energie en levenslust in haar: Zij was Simply the Best.
PS: Ik ontdek dat het 28 Mei 1987 was in het Goffertpark. Het liedje ‘Simply the Best’ bestond toen nog niet. En er is een filmpje van die menigte in het park. Ik stond ergens in het midden,achterin. Toch staat ze haarscherp in mijn geheugen.
