Het is echt des mensen om symbolen te creëren. Om dus betekenis te geven aan alles wat ons omringt, wat we meemaken, wie we zijn. Het symbool zelf tilt je dan uit de grauwe dagelijkse werkelijkheid en het vult je met belofte en hoop.En je denkt of ervaart dan ook even dat je gedragen wordt. Al is het maar door de gemeenschap van mensen om je heen, die datzelfde ervaren. En sommigen halen daar dan ‘God’ bij. Dat hoeft niet. Het woord ‘God’ is voor mij dan het ultieme symbool van de liefde, de creativiteit, de daadkracht die er in elk mens besloten ligt. Dit is natuurlijk wél een prachtig symbool: dat op de 22ste herdenking van de Twin Towers op 9/11 er een dubbele regenboog over New York verscheen.
Dit is ook een mooie project: Elk jaar op 9/11 wordt deze dans voltrokken voor het Lincoln Center, door het Buglisi Dance Theater. De dans is als een ritueel en elk ritueel is óók een handeling die een overgang bewerkstelligt tussen het gewone en het bijzondere, je gaat er een grens over en over die grens ontdek je nieuwe betekenis. Deze dans duurt ongeveer drie kwartier en het heet: The Table of Silence Project. Het beoogt om mensen van alle windrichtingen, culturen en religies met elkaar te verbinden. Wij horen als draden bij elkaar; het gaat over veerkracht en het doel om in vrede met elkaar te leven. Heel inventief vond ik dat elke danser op de rug een bordje bij zich bleek te dragen, die degene achter haar eruit haalde en je zo samen kunt eten. Voedsel is er voor en van iedereen.
Ik denk nu aan die anekdote over het verschil tussen de hel en de hemel. Mensen zijn bij elkaar aan tafels vol heerlijke, geurige gerechten. In hun handen hebben ze lange vorken en lepels met lange stelen. Zó lang dat ze daarmee het voedsel niet naar hun eigen mond kunnen brengen: dit is de hel. Maar ze kunnen wel het voedsel oplepelen en opprikken en brengen naar de mond van een ander: Dit is de hemel.
Er was ook een werkelijke zegening midden in de dans, door twee Zen-monniken. Zen: de levensbeschouwing of religie van de Leegte, waar de nadruk ligt dat alle betekenis, alles wat écht is, aanwezig is in elke handeling, wanneer je het met aandacht doet.
En dan is dit een geweldige illustratie van dat wat in de Zen wellicht toch wat hoogdravend verteld wordt. Hoe met gezamenlijke inspanning, de aandacht van velen, elk met hun eigen specifieke know-how, een perenboom uit de as, de chaos, de verwoesting is gehaald en op dezelfde plaats weer is gaan bloeien en groeien.
