In mijn boshuisje krijg ik niet genoeg van de stilte en het groen om mij heen. Waar kijk ik dan naar, wat hoor ik? Aan de oppervlakte lijkt alles lang gelijk. Bomen groeien langzaam, zo heel anders dan dat wat je in een moestuin meemaakt. Ik ben weer op de boerderie en ervaar de hele explosie van kleur en verandering weer op een andere wijze. Dát, waar je welig onkruid gewied hebt, de volgende ochtend daar ineens pietepeuterige sprietjes van een peterselieplant staan. Dat de ene dag je geen enkele komkommer ziet en de volgende dag een bloem alweer tot een ienie minie stekelig komkommertje is gemetamorfoseerd. Dat je in de avond wat sla oogst en het er de volgende ochtend weliger, met verse slablaadjes,bijstaat dan dat je het achterliet. Dat een dauwdruppel in de ochtend even fonkelt als een diamant nabij de rulle aarde.Rode bessen spinnen fijne draadjes en hechten zich aan wat takjes, om zo hun gespikkeld rood te vieren. Het bos om je heen is traag en langzaam, laat zich licht, wind, regen welgevallen, maar de moestuin is gretig en grijpt haar kansen.
Dus ik geniet hier van kleur en vorm en geur. De grote eikenboom is langer getuige van haar omgeving, want ouder, dan de eikenboom voor mijn huisje die elke dag mijn bedoeningkje overziet. Dat deze tuin in de winter een kaal en bar land is en dan, door menselijk toedoen in vier maanden tijd uit de voegen barst van groenten, bloemen, gewas, dat maakt toch ook vrolijk over de menselijke potentie en alle potentie die er in elk zaadje verstopt ligt.
Dus, welaan dan, ik vier hier het feest van de pompoen, de courgette, de aubergine, de paprika en de kool, de rozenbottel, de tomaat, en nog veel meer vriendjes. En de bloemen. Hoera!
Hoera!
