Ik had voor mezelf de laatste dagen van Augustus een filmfestivalletje georganiseerd. Ik had nog een zomerpas en dacht ineens: waarom niet? Dus instant naar mijn stad gefietst en negen films in twee dagen en een avond gezien. Deze Japanse film: Hunderd Flowers sprong eruit, juist omdat ik aanvankelijk dacht daar geen zin in te hebben. Over een dementerende moeder en haar zoon. Zij heeft hem ooit een jaar lang verlaten en ze denkt dat hij haar dat nooit vergeven heeft. Dat klopt ook: het is zijn jeugdtrauma. Steeds verder afzakkend in dementie-land zegt ze almaar dat ze zo graag naar het halve vuurwerk wil gaan kijken. Haar zoon ontdekt dat zo’n festival echt bestaat en neemt haar daar naar toe, maar zij raakt er extra door in paniek. Helemaal op het einde, als zij hem al niet meer herkent, al woont in een verzorgingstehuis en hij haar nog eenmaal mee neemt naar het bijna uitgeruimd ouderlijk huis, pas dan begrijpt hij het…En nu komt de spoiler: zij keken altijd samen vanaf hun balkon naar het vuurwerk, dat in de verte door de huizen heen, voor de helft zichtbaar was. Zo ingewikkeld en tegelijk ergens toch ook zuiver, lopen de draden van de geest.
Dat gold ook helemaal voor deze Duitse film. Over een driehoek-relatie, waar binnen een mannenstel die 15 jaar samen zijn, de ene verliefd wordt op een vrouw. Ik herkende mij zelf in alle drie de partijen. Spoiler: de film heeft geen happy end. En zo is het: idealen en de complexiteit van het menselijk gevoel en het instinct, gaan niet makkelijk samen met elkaar door één deur.
De film waarmee ik mijn filmfestivalletje opende was: How To Blow Up a Pipeline. Over klimaatactivisten die besluiten om een oliepijplijn in Texas op te blazen. Zonder milieuschade en om een duidelijk signaal te willen afgeven over deze klimaatcrisis. Ja, het is niet anders, ze wekken sympathie op, omdat je zó achter hun doel staat. Is dit gewelddadig? Ze doen er niemand kwaad mee, behalve zichzelf, in de weer met explosieven en primitieve middelen om dit te bewerkstelligen. Natuurlijk worden ze gezien als criminelen. Want ook degenen die opriepen tot een blokkade op de A12 bij Den Haag worden voor het gerecht gedaagd…
Ik ben zelf een pas op de plaats aan het maken rondom mijn drukte rondom de klimaatcrisis. Vandaag had ik gehoopt dat het héél druk zou zijn rondom mijn boshuisje. Ik had het hele adressenbestand aangeschreven. Kennismaking, wandelen, samen eten en plannen maken voor eventuele acties. Het was een soort van onderzoek. Waarom kwam er zo goed als niemand op de vergaderingen, óf eenmalig? Van de 122 mensen, mondeling was mij gezegd dat het er 160 waren ( het verlangen had het exacte cijfer doen stijgen), reageerden drie mensen. Waarvan ik ook pas eergisteren hoorde dát ze gereageerd hadden: de mail was niet aan mij doorgegeven, ondanks mijn vraag…En het Klimaatcafé, dat twee keer in de maand zou plaatsvinden, kon plotsklaps geen doorgang vinden. Tóch geen goede communicatie over de locatie. Misverstand en een spil-persoon van het personeel was het er niet mee eens, wat de eigenaar van het café had onderschat. Alweer: Het ideaal botst met wat mensen vermogen daaromtrent. Dus nu weet ik het even niet meer. Mensen mobiliseren is niet eenvoudig. Als herinnering aan wél een leuk project, dit conceptlogo, dat ik al verzonnen had. ‘Wie weet kan het ooit toch gebruikt worden’…reageerde een andere mede-organisator. Ooit?…
