Altijd enerverend wanneer beeldtaal rechtstreeks tot je spreekt en je bij de lurven grijpt. Dat gebeurde mij vanochtend bij lezing van een artikel in Kunstforum, over Florian Krewer, geboren in Duitsland in 1986. Ik lees het op de iPad, dus dan scroll je naar beneden. Dus ik zag eerst één afbeelding, de jongen met de krokodillen, en dan langzamerhand de andere. Onderwijl lezend dat hij zich niet in een hokje wil laten plaatsen, en ja, er verschijnen dieren in zijn schilderijen, en soms weet hij wel wat zijn persoonlijke associatie ermee is, maar hij wil het vermijden dat ze metaforen worden. Liefst wil hij niet gaan interpreteren waarom en hoe. Eigenlijk vind ik wat ik dan lees niet meer zo van belang, dat wérk komt binnen. De kleuren. De speelsheid, gemengd met…geweld? Of is het eerder: intensiteit, die ook vertelt over de afgronden in het leven? Weet ik veel…
Wel leuk om te lezen dat hij sinds 2020 in New York woont en dan zie ik, op zoek naar meer afbeeldingen, dat motief ook terug. Hij woont in de Bronx, dat bevalt hem goed, al is hij zich wel bewust dat er in de culturen aldaar ook machismo is en hij is alert of en hoe hij zijn vrouwelijke kanten kan tonen. Maar hij gedijt het beste in een omgeving waar niet alles zomaar vanzelfsprekend is.
Ik had de associatie al gelegd met het werk van Maria Lassnig; ook zij gebruikte vaak felle en zoete kleuren, de personen refereren aan de kunstenaar zelf, bij haar een vrouw, bij hem een man, ze worden soms wat stripfiguurachtig, ze verwijzen naar een binnenwereld waar veel gebeurd…en ja, grappig, de interviewer vraagt voorts of hij zelf ook een connectie ziet.
Ik hoop dat ik zijn werk ooit in het echt kan bekijken, zijn naam heb ik nu in ieder geval toegevoegd aan dit blog; mijn geheugenarchief.
