Tja, wat doe je, na twee dagen heerlijk buiten in de zon, het vooruitzicht op drie dagen weer binnen, door de regen en koude wind… op die ene dag daartussen? Te koud om buiten stil te gaan zitten, wél erop uit willen gaan, maar eigenlijk in een stille stemming zijn… Ik fietste een beetje mijn neus achterna, een andersoortige route richting Apeldoorn, het centrum vermijdend. En toen bevond ik mij ineens in de paleistuinen van Paleis het Loo en dat was precies goed zo. Je geraakt er meteen in een andere sfeer, er ademt iets van vroegere tijden, eigenlijk zoals je dat ook meteen in een kloostertuin hebt. Er is ommuring om de chaotische wereld van buiten weg te houden.
De fonteinen deden het nog niet, de lente is er net doorgebroken.
O, die belofte van een nieuw begin; de magnoliaboom is die eerste uitbundige expressie daarvan. Ik was ooit eerder in deze tuin en toen was er een soort van Keukenhof-effect. Tjokvol bloeiende tulpen en andere voorjaarsbloemen. Daar was het nu te vroeg voor.
Er waren weinig mensen en ik wandelde meditatief langs de perken en paden, zat even stil als de zon zich liet zien. Het voelde aan als de talloze rondjes die ik liep in de grote kloostertuin bij de Kapucijnen in Velp-Grave en de stads-kloostertuin bij de Clarissen in Nijmegen. In de tuin in Velp-Grave heb ik zelf veel gewerkt; mest kruien, onkruid wegschoffelen, appels en kersen plukken. Dahlia’s dieven met broeder Janus, die misprijzend en met treurnis zag dat men in de loop van enkele jaren van een groot deel van de tuin een moestuin ging maken. ‘Daar is een kloostertuin niet voor.’ Wij hadden ons eigen hoekje tussen menshoge dahlia’s en keken reikhalzend uit hoe machtig groot, kleurig en sterk één dahliabloem kon worden.
Ik verwonderde mij over de gekke beelden. Wat is dat toch zo’n vrouw met spitse borsten en een leeuwenlichaam, waar kijkt ze naar? En zo’n jongetje met blote billen..In een kloostertuin zijn ook altijd wel wat beelden: de Heilige Clara, Franciscus, Antonius van Padua, Bruno…Ik heb geen voorkeur.
Nog even naar binnen geweest, maar niet naar het paleis zelf. Ik wilde weer even de allure te proeven van de ondergrondse toegang daarheen. De eerste jaren dat ik er kwam was het er een bouwput, de verbouwing en uitbreiding vind ik erg geslaagd. Ook om de troon te zien waarvan ik gehoord had dat deze als voorbeeld had gediend voor de troon in Game of Thrones, die leeuwen enzo en het houtsnijwerk. Eerlijk gezegd zag ik niet welke troon daarvoor dan gediend zou hebben. Ik vond ze weinig imposant en sommigen deden denken aan gewone stoelen en bij eentje stond zelfs dat voor de leeuw men een stuk gordijnstof had gebruikt. Dat portret van Bea door Andy Warhol maakte meer indruk. Die paar koninklijke mensen die vanaf de geboorte weten wat ze moeten worden…Weer buiten in de tuin zocht ik op een van de wereldbollen de locatie van New York op. Om twee werelden in mij te verbinden.
Nu regent het en kan ik mij gerust binnen ingraven; er zijn een aantal boeken waar ik naar uitkijk.
