Twee Venetiaanse katten, beide flinke joekels. De zwarte is de campingkat, bij mijn tent, de rode de kloosterkat in de tuin van San Giorgio. Verder katachtigen die ik op de foto heb gezet, door de tijd heen. In de dierentuin, de display in het natuurmuseum (The National History ) New York, nu uitgestorven. Alle leeuwen in Venetië zijn ook katachtig en Dali op de Biënnale met zijn gemankeerde tijger intrigeerde mij kennelijk ook.
iPad tovert ze tevoorschijn uit mijn fotobibliotheek, nadat ik ‘kat’ als zoekopdracht had ingetypt.
Resultaat: 116 katachtigen in de afgelopen jaren.
Dit gedicht was de aanleiding. Het geeft exact weer, waarom ik een kat of poes als huisdier mis. Jarenlang had ik ze als huisdier, het kan niet meer wegens mijn allergie, maar anders…Ik denk dat een poes in mijn boshuisje een heel leuk leven had gehad; er lopen er wel enkelen rond.
Dus dan nog maar enkele poses uitgekozen uit die 116. Dat een kat ook zo’n goede neus heeft voor behagelijkheid en dat ene plekje in de zon vindt…zo ben ik zelf ook.
