Hé, hé, wat fijn om weer in mijn boshuisje te zijn, terwijl de regen rondom mij tikt en de wind loeit. Vanaf de camping, waar ik de allerlaatste was; en deze boom met donker roze bloemen, de naam weet ik even niet meer, die heb ik Paolo zien planten als jonge struik. Vreemd is dat, ik zie die scène haarscherp voor mij.
Dit was het laatste avondgloren dat ik in Venetië zag, vanaf San Giorgio waar ik met koffer en al aankwam om een fototentoonstelling van Robert Mapplethorp te zien. Mooi om zijn werk in het echt, heel grote foto’s, te zien. Dan ervaar je ineens de intensiteit tussen hem en een ieder die hij fotografeerde. Ook het volkomen serieus nemen van zichzelf in al zijn zelfportretten met heel wisselende uitstraling. Onder alles door zie ik een LIEVE man. Het soort man die voor Trump geen bestaansrecht heeft…
Ik vind het een mooi bericht: dat de bijwerking van de Flotilla in de wateren van Gaza en Israël is, dat Palestijnse vissers voor het eerst weer vis konden vangen, omdat het leger van Israël het te druk had.
Zo deed het me ook goed, om de Palestijnse vlag in de straten van Venetië te zien. Gewoon, vlakbij een T-shirt van Maradona, want het leven kent altijd meerdere gezichten tegelijkertijd.
Of: Terwijl de was, die getuigt van fris leven, eronder hangt.
Kracht en tegenkracht, altijd weer vooruit; hoop blijft de navelstreng van de mensheid. Alles komt en vergaat en bloeit weer op, in nieuwe gedaanten. De overvloedige versieringen bij een kerk bij een bruiloft gaan kapot, maar iets ervan wordt wellicht een klein boeketje in een vaasje.
We kunnen niks anders, dan de hoop op vernieuwing te blijven koesteren.
