Het blijft fantastisch: Om in de nacht hier in het donkere bos naar een heldere sterrenhemel te kijken. Heel in de verte hoorde ik het zachte gebrom van verkeer, verder de stilte.
Wat doe ik toch, als ik dagenlang geen mens zie en alleen maar dit bos voor mij heb?, vroeg ik mezelf af. Het antwoord kwam vrijwel meteen: Ik beheer of behoed de stilte.
Waarom?
Omdat de stilte de enige ruimte is waar er een dun vlies ontstaat tussen jezelf en een immense presentie die iets met licht en liefde te maken heeft. Die aanwezigheid is niet persoonlijk, maar misschien ook weer wel. Omdat je er zelf meer mens, dus persoon, van wordt ; er een verbondenheid tussen alles en allen te ervaren is die in het geraas van alledag geheel naar de achtergrond verdwijnt. Mensen creëren met hun streven en beven, hun doen en laten, een gigantische Ruis.
In New York zat ik een poosje met deze vrouw alleen in het parkje annex plein van het hoger gerechtshof; het ‘Paleis van Justitie’, het was daar ook stil.
Ja, het heeft ook iets met gerechtigheid te maken en rechtvaardigheid. In die stilte is beter te ervaren wat een ieder recht doet, hoe mensen, dieren, planten tot hun recht kunnen komen; ruimte voor een ieder, alles in allen, om te groeien en te bloeien.
In Burgers Bush zag ik deze plant voor het eerst. Ja, daar heeft het ook mee te maken: uit de harde korst kunnen tere bloemen bloeien, die uitstaan naar het Licht.
