Om te bewaren in het blog: hoe Patti Smith deze week haar lied zong, bij Stephen Colbert, met haar Tau-teken om. Haar insteek van Franciscus van Assisi als een universele heilige, is de mijne. Iets van mildheid én pijn én hoop, in het verlangen naar een koninkrijk van vrede. Alleen te bewerkstelligen door de kracht van mensen zélf. De Franciscaanse Beweging in Nederland richt zich steeds meer op de navolging van christus als hoofdmaaltijd; jammer.
Ik luisterde ook, door haarzelf voorgelezen, naar De Omwenteling. Een tip van iemand van de vrouwengroep, die vertelde dat ze samen met haar moeder dit boek had gelezen. Haar moeder had al een betrekking buitenshuis met het idee om ook een opleiding te gaan volgen, maar werd terug geroepen naar haar ouderlijk huis om voor haar jonge broers en zusjes te gaan zorgen toen haar moeder onverwachts overleed, en heeft dit vervolgens haar leven lang gedaan. Dat was gewoon toen.
Het boek maakt zó duidelijk hoe langzaam de emancipatie van de vrouw in Nederland ging. Het lot van een vrouw als haar moeder was meestal huisvrouw zijn en haar man ondersteunen. Een nieuwe wetenswaardigheid voor mij was, dat er indertijd in de katholieke wereld speciale rusthuizen waren voor overspannen moeders, waar zij weer zes weken konden aansterken om daarna terug te keren naar hun gezin. Pappen en nathouden, aan deze vrouwen werd niet gevraagd waarom zij overspannen waren; ze moesten aansterken, wandelen en spelletjes met elkaar doen, Suzanna’ s moeder werd daar al welhaast gek van. Er werd dan ook gezinszorg geregeld, zodat vader alleen nog s’avonds de kinderen naar bed hoefde te brengen. Meest schrijnend is, om te lezen dat de moeder van Suzanna Jansen de schuld bij zichzelf zocht, waarom kon ze niet gelukkig en tevreden zijn met haar leven?
Ik zie ook het uitzonderlijke leven van mijn eigen moeder, die wél haar aanvankelijke beroep van arts uitoefende en zich specialiseerde naar psychotherapeut, terwijl ik tegelijk hoorde over Moedermavo’s en vrouwengroepen. Neemt niet weg dat ik óók een moeder heb gemist die je na school thuis met een kopje thee verwelkomde en warme maaltijden vaak uit blikvoer bestonden. Wat had ik een hekel aan die doperwten en wortels met die rare ijzersmaak…En ik herinnerde de lange weg naar de lagere school met mijn broertjes die naar de kleuterschool gingen, altijd bang om zelf te laat te komen, zij waren te speels om dóór te lopen. Broer had daar juist fijne herinneringen aan, dat ik ze naar school bracht. Dat is mooi, kennelijk werd ik niet kwaad ofzo. Dat kleine gedeelte van de taak van huismoeder zijn, deed ik dus, en verder was er een ‘dienstmeisje’, zo noemden wij haar ook. Haar taak was het huis schoonmaken en de was doen; kinderopvang hoorde daar niet bij.
Als toetje las ik De Verwarde Cavia, in anderhalf uur, omdat zij de NS Publieksprijs heeft gewonnen. Wel vermakelijk en leuk. Zó is dus het leven van een moderne werkende vrouw, o nee: Cavia.
