Verschillende soorten vruchten in een oude kapel. Het krantenbericht in Trouw van deze ochtend, roept veel herinnering op. Hoe broeder Janus, de tuinman in het kapucijnenklooster, veel van zijn tijd gaf aan het verzorgen van de oude vruchtenstruiken en fruitbomen en het rapen en sorteren en het bewaren van de verschillende soorten appels uit de boomgaard. ‘Het zijn oude appels’, zei hij en nu pas zie ik de impact. Zoveel soorten zijn verdwenen, die oude kloostertuin was een nog levende biotoop. Appels uit de eeuwenoude boomgaard; daar wilde hij wel zijn toewijding aan geven, niet aan de ontwikkeling van een moestuin in de kloostertuin.
Mooi werk, mooie missie: het opsporen en opnieuw kweken van soorten in Italië; fruitdetective zijn. Dan vindt zij nog één oude boom, ergens op een berg. Kijken op oude schilderijen waar fruit wordt afgebeeld en dan op zoek gaan in de levende werkelijkheid.
Mijn herinnering van de vele smaken en vormen ‘banaan’ die ik, de eerste keer in Indonesië, ik was 15 jaar, proefde, het duizelde en was bedwelmend.
Er zijn al zoveel werelden verloren gegaan en nu is er nog wat terug te winnen…
