Twee weken geleden fietste ik op een verlaten zijweggetje aan de rand van Epe en ik vroeg een vrouw die er met haar hond liep, een Zondagochtendwandeling, de weg. Ze vroeg me uit zichzelf of ik niet bang was voor wolven. Welnu, die gedachte is nog nóóit in mij opgekomen.
Zij vertelde dat haar broer aan de buitenrand van Vaassen woonde, het ‘gehucht’ of dorpje waar ik naar op weg was, en die had wildcamera’s. Pasgeleden liep daar dus in de nacht een groepje wolven voorbij én ze liepen de bebouwde kom in. Sindsdien is ze zelf wel wat huiverig geworden, ze draagt een wolvenfluitje met zich mee en wandelt ook niet meer in de schemering in het bos. Want daar hadden mensen ook al wolven gezien.
Een paar dagen geleden een genuanceerde reportage over de wolf bij Nieuwsuur, naar aanleiding dat deze in Barneveld aardig ‘huishoudt’. Een schapenhouder liet zijn omvangrijke hekken zien om de wolf weg te houden, maar gaf daarbij aan dat deze waarschijnlijk niet goedgekeurd zouden worden. Want nét niet overal strak 1,5 meter (?) hoog, was het, geloof ik. Daar was ook geen beginnen aan, want dan zou hij om de paar dagen alles moeten controleren. Het begeleidend commentaar van de journalist was: de wolven hebben de hele nacht de tijd om op zoek te gaan naar een zwakke plek… Ook iemand van natuurbeheer kwam aan het woord. Vanuit Brussel zijn er wél gesubsidieerde goede hekken, maar die bereiken Nederland niet, omdat de regering te laks is om daarachter aan te gaan…
Als ik naar de afbeeldingen kijk, dan komt het mij voor dat wolven simpel uit een verzetje de schapen doden. Niet voor consumptie. Alsof ze zich vervelen en in Nederland in een speeltuin zijn terecht gekomen. Zoals een poes ook voor de lol achter een vogel aan kan gaan, of een muisje; niet omdat ze honger hebben, maar omdat het in de aard ligt, dat iets van jachtinstinct geactiveerd wordt.
Nu vind ik al langer dat er voor de wolf in Nederland geen plaats is. Ook doordat ze in Park de Hoge Veluwe de moeflons hebben uitgeroeid. Ook hier zijn er stevige hekken en desondanks had de wolf weinig nodig om toch binnen te komen. Laat staan weerloze schapen in een open wei… Volgens Wikipedia is de wolf ook geen bedreigd diersoort. Dus waarom deze niet weren in het propvolle dichtbevolkte Nederland? ‘ De natuur haar gang laten gaan’ lijkt me een drogredenering. Een krijsende peuter die overal aan wil zitten, die geef je ook grenzen.
En nu: Ik hoorde de wolf weleens s’nachts huilen, maar zijn geluid kan 130 km ver reiken. Maar vorige week heeft iemand de wolf gezien in mijn stukje bos!
En gisteren liep er eentje aan de overkant van de grote weg, in dat gedeelte. Het was er maar eentje en het kan één en dezelfde zijn, en hij verdween meteen, terwijl zijn hondje het wel spannend vond en kwispelend en blaffend naar hem toe rende.
Tja. We zijn beide natuurliefhebbers, maar vinden tóch hetzelfde: het kán niet in Nederland.
Ik dacht aan Hélène Grimaud, de pianiste die ook met wolven leeft. Haar beleving en holistische kijkwijze is mooi. Maar onder specifieke omstandigheden moet het gezonde verstand het soms winnen van het hart.
