Dit heb ik gedaan afgelopen Zondag; Hila voorbij de Taliban. Heel erg goed en achterelkaar ononderbroken doorgekeken. Ik herken het half incognito rond kunnen lopen omdat je één van hen bent door je uiterlijk. En het er een beetje bijhoren en tegelijk een vreemdeling te zijn; een land dat aanvoelt als verwant en waar je met een ander speling van het lot gewoond had. Ze is als baby in Nederland gekomen en bij haar is de tweetalige opvoeding dus geheel gelukt. Ik kende haar van Wie is de Mol? Haar uitstraling is slim en door en door sympathiek, helder en betrouwbaar. Ze is direct én empathisch in de wijze hoe ze interviewt. Veel shots waar ze het gesprek voortzet, terwijl ze tegelijk de hand vast houdt van de ander, als troost en ondersteuning.
Het blijkt dat ze nog veel meer hoorde, wanneer de camera’s uit waren. Bijvoorbeeld mannen van de Taliban zelf, die haar dan een foto laten zien van hun vroegere werk en dat ze dus eigenlijk ook tégen zijn. Rijke Talibaners sturen hun dochters zelf naar privé scholen in het buitenland.
De vitaliteit en veerkracht van de vrouwen die in beeld komen is ontroerend. En verontrustend. Want voor hen is er enkel een hier-en-nu waar ze verborgen en stiekem even zichzelf kunnen zijn en morgen kan dat alweer voorbij zijn.
