Ja, het is nu eenmaal zo, dat ik, terwijl ik intens geniet van de stilte en het bos om mij heen, ik óók veel in New York ben. Ik lees nu mijn tweede boek en dat speelt zich in 1940 af, terwijl in Europa de Tweede Wereldoorlog begint. Een jonge vrouw uit het platteland gaat wonen in NY, in een appartement boven een theatertje, bij Broadway en Times Square, die van haar tante is, en met een showgirl doorkruist ze tot de ochtendstond, van Wallstreet tot Harlem, alle louche uitgaansgelegenheden, ze laat zich ontmaagden door een veearts, georganiseerd door haar theatervriendinnen vlakbij Gramercy Park, ze ziet Billie Holiday optreden; enzovoort. Ze is naaister, wordt kostuumontwerper, en haalt haar spullen goedkoop in het Garment District. Door de grid van Manhattan, met haar straatnummers, oplopend in getal van beneden naar boven en haar Avenues van rechts naar links, van Oost naar West dus, is het zeer gemakkelijk om precies te kunnen visualiseren waar ze loopt. En dan ben ik daar óók even en dan in de vorige eeuw.
Ik vind het leuk, om op Insta te kijken wat huidige New Yorkers daar plaatsen, het houdt de vinger aan de pols van het kloppende hart van nu. Als postzegels plak ik de beelden in een collage. Het bewustzijn van New Yorkers van de tradities in hun eigen stad kan ik ook waarderen. Zo plaatste iemand foto’s van het optuigen van de belangrijkste kerstboom bij Rockefeller Centrer in 1960, terwijl vandaag dan de Lighting Ceremony zal plaatsvinden. Toen trokken mensen met touwen de kerstboom omhoog, nu is de binnenkomst van de boom in de stad een gebeurtenis, waar voor Good Luck al losse dennetakjes uit de boom uitgedeeld worden, en vervolgens wordt deze een maand lang omringd met steigers om de boom op te tuigen, temidden van de al schaatsende mensen en het gouden beeld van Prometheus eronder.
Dit jaar is er ook een nieuwe lichtbal op Times Square, die bij de Jaarwisseling naar beneden zal vallen tezamen met de met de hand uitgestrooide confetti waarin alle wensen van New Yorkers, die je nu al kunt gaan schrijven. Elk lichtje in de bal heeft een uniek design, ze zijn allemaal anders. Ook dat is tevoren een happening: iedereen kan de bal bekijken, nu deze zich nog even op het grondniveau bevindt.
Ik wordt zó vrolijk van al dat bruisende leven en dat het mogelijk is voor alle New Yorkers om daaraan deel te nemen en het zelf mee vorm te geven. Dat dit er altijd zo was, deze opbouwende energie van de immigrantenmentaliteit: nog mooier, nog beter, nog meer vervolmaking. Je bent gebroken en arm, maar je kunt opstaan en jezelf blijven verrassen. Hoe NY zichzelf ook verrast heeft in haar veerkracht ná 9/11 en na de coronapandemie.
Zo, dat is wel weer even genoeg liefdesverklaring voor deze stad der steden.
Er is één ervaring die ik nooit in New York zal kunnen meemaken en waaraan ik ondertussen zéér gehecht ben geraakt. In het donker buiten staan en het inktzwarte bos je dan tegemoetkomt. Daarmee even geheel gegrond raken in jezelf en de rust en de stilte. Soms is er een heldere sterrenhemel boven je. Gisteren was het, wanneer het wolkendek even week, een mistige bijna volle maan. Ik hoop dat dit nog lang een onderdeel van mijn leven blijft; ja, het is nu eenmaal zo.
